Wstęp. Wsparcie społeczne to szczególny sposób i rodzaj pomocy udzielanej osobom i grupom pacjentów, głównie w celu mobilizowania ich sił, potencjału i zasobów, aby mogli sami sobie radzić ze swoimi problemami. Celem niniejszej pracy było określenie zapotrzebowania na wsparcie u pacjentów po udarze mózgu w okresie hospitalizacji, z uwzględnieniem deklarowanego oczekiwanego wsparcia i deklarowanej otrzymanej pomocy. Wsparcie społeczne zbadano przy użyciu autorskiego kwestionariusza wywiadu dotyczącego trzech głównych rodzajów deklarowanego wsparcia: emocjonalnego, informacyjnego i instrumentalnego (rozumianego jako wykonywanie specjalistycznych procedur medycznych). Pytania odnosiły się do wczesnej fazy choroby oraz okresu stabilizacji stanu klinicznego.
Materiał i metody. Badaniu poddano 50 chorych po udarze mózgu hospitalizowanych na oddziałach neurologii 2 trójmiejskich szpitali. Średnia wieku badanych wynosiła 69 lat, z odchyleniem standardowym 13 lat. U 94% badanych wystąpił niedokrwienny udar mózgu, a u 6% - udar krwotoczny.
Wyniki. Od pielęgniarek chorzy otrzymali mniej wsparcia psychicznego i informacyjnego niż oczekiwali w obu fazach choroby. W okresie stabilizacji stanu klinicznego badani oczekiwali więcej wsparcia psychicznego i informacyjnego od lekarzy. Rodziny były w stanie udzielić pacjentom oczekiwanego wsparcia. Spośród badanych 50% było zdecydowanie zadowolonych z otrzymanego wsparcia od pielęgniarek i lekarzy. Oczekiwane wsparcie nie zależało od płci i wieku chorych, zależało natomiast od fazy choroby (p < 0,05).
Wnioski. Uzyskane wyniki wstępne wymagają poszerzenia grupy badawczej i uwzględnienia dodatkowych zmiennych. Konieczne jest opracowanie skali umożliwiającej ocenę zapotrzebowania na wsparcie wśród chorych po udarze mózgu w okresie hospitalizacji. Ze względu na znaczną potrzebę wsparcia informacyjnego obecnie trwają prace nad stworzeniem dotyczącego go profesjonalnego programu dla pacjentów po udarze mózgu i ich rodzin.