Wprowadzenie leczenia trombolitycznego we wczesnym okresie niedokrwiennego udaru mózgu pozwala istotnie zmniejszyć ryzyko zgonu oraz inwalidztwa. Jednak leczenie to musi być włączone w ciągu 3 godzin od wystąpienia udaru i jest obciążone ryzykiem jego ukrwotocznienia, co wiąże się z pogorszeniem rokowania. Nie ma obecnie wiarygodnych narzędzi pozwalających ocenić prawdopodobną reakcję na terapię u danego pacjenta, co rodzi potrzebę wprowadzenia komputerowego systemu wspomagania decyzji, możliwego do zastosowania w warunkach oddziału ratunkowego lub izby przyjęć. System taki pozwoli określić stosunek ryzyka do korzyści uzyskanych dzięki leczeniu i tym samym zidentyfikować chorych, którzy mogliby odnieść największe korzyści z leczenia trombolitycznego, przy jednocześnie najmniejszym możliwym ryzyku powikłań krwotocznych. Dane, które można by wykorzystać do skonstruowania takiego systemu prognostycznego, powinny być dostępne w krótkim czasie od przybycia chorego do szpitala. W pracy przedstawiono obecny stan wiedzy na temat czynników, które mogłyby być wykorzystane do konstrukcji takiego systemu. Uwzględniono trzy grupy parametrów: stan kliniczny, badania laboratoryjne oraz badania neuroobrazowe. Omówiono także przydatność nowych biomarkerów uszkodzenia mózgu i bariery krew-mózg w prognozowaniu przebiegu udaru. Na podstawie dotychczasowych badań można wnioskować, że w konstrukcji modelu prognostycznego istotne znaczenie będą miały: wiek i płeć, wykładniki stanu klinicznego - wyrażone w skalach klinimetrycznych (szczególnie National Institutes of Health Stroke Scale i Glasgow Coma Scale), ciśnienie tętnicze, wybrane wyniki badań laboratoryjnych (stężenia glukozy, białka C-reaktywnego i liczba leukocytów) oraz choroby współistniejące. Nowe techniki tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego także mogą być przydatne w tworzeniu komputerowego systemu prognostycznego.