Udar, zarówno niedokrwienny, jak i krwotoczny, może się wiązać z niedomogą pnia mózgu, który stanowi centrum kierujące i regulujące procesami życiowymi. Jeżeli życie zdefiniuje się jako pobór, przetwarzanie i kumulowanie energii oraz utrzymanie równowagi energetycznej organizmu, to wynika z tego, że warunkiem zachowania zdrowia lub nawet życia jest prawidłowy poziom energii oraz zdolność do jej przetwarzania i transportu. Działanie organizmu ludzkiego przez pryzmat energetyczności postrzegano już w starożytnej medycynie chińskiej opartej na koncepcji zdrowia, u której podstaw mieści się system filozoficzny zgodny z poglądem, że wszystko jest podporządkowane siłom energetycznym organizmu. Podobnie w filozofii dość często można dostrzec akcentowanie znaczenia homeostazy sił życiowych (energii) w zachowaniu zdrowia. Udar mózgu, jako deficyt energetyczny, powoduje naruszenie owej energetycznej homeostazy. Zmiana stanu zdrowia w następstwie udaru jest tożsama ze zmianą jakości życia. Konsekwencje udaru mogą być przejściowe lub trwałe; trwała utrata akceptowanej przez człowieka jakości życia może prowadzić do rezygnacji z jego obrony, a zatem stać się rzeczywistą przyczyną zagrożenia życia. Ponieważ udar mózgu - jako taki - jest jednym z najpoważniejszych zagrożeń dla życia ludzkiego, można uznać, że jest zdarzeniem, które stanowi zagrożenie w podwójnym znaczeniu: bezpośrednio (zaburzenia energetyczne mózgu powodują zgon) oraz pośrednio (obniżona jakość życia może prowokować czyny autodestrukcyjne). Drugi z rodzajów zagrożenia inicjuje rozważania nad problemem samobójstwa lub eutanazji, a tym samym implikuje potrzebę określenia granic, w ramach których człowiek może decydować o swoim życiu lub śmierci. Kwestie te przedstawiono w artykule przez pryzmat zasady świętości lub jakości życia, sensu cierpienia, autonomii oraz prawa do śmierci.