Wstęp. Przebyty udar niedokrwienny mózgu powoduje znaczne pogorszenie funkcjonowania chorego i obniżenie jakości jego życia. Z analizy danych statystycznych wynika, że u około 60% chorych po udarze pozostają trwałe objawy ogniskowego uszkodzenia mózgu. Chorzy po udarze mózgu to najliczniejsza grupa osób wymagających rehabilitacji wśród pacjentów leczonych na oddziałach neurologicznych. Celem rehabilitacji poudarowej jest odzyskanie samodzielności i poprawa jakości życia pacjenta.
Materiał i metody. Badaniami objęto 85 pacjentów w okresie do 3 miesięcy po udarze niedokrwiennym mózgu. Oceniono u nich stan funkcjonalny z użyciem Wskaźnika Funkcjonalnego "Repty", Wskaźnika Mobilności Rivermead, Testu Funkcji Ruchowych Södring oraz, częściowo, jakość życia za pomocą Wskaźnika Aktywności Frenchay. Dodatkowo oceniono zależność przebytego podtypu udaru niedokrwiennego w stosunku do ocenianych wskaźników i uzyskanych wyników wczesnej rehabilitacji.
Wyniki. Po wczesnej rehabilitacji najlepsze wyniki uzyskali pacjenci po udarze korowo-podkorowym i korowym. Najsłabsze były wyniki w grupie pacjentów z udarem na poziomie kręgowo-podstawnym i głębokich tętnic przeszywających.
Wnioski. Złożona struktura i specyfika udaru wymusza znaczną indywidualizację postępowania. W badaniach wykazano istnienie zależności między lokalizacją ogniska udarowego a badanymi wskaźnikami oraz wynikami rehabilitacji. Kliniczny podtyp udaru niedokrwiennego znamiennie różnicuje wyniki usprawniania. Wczesne wprowadzenie rehabilitacji wpływa istotnie statystycznie na wyniki rehabilitacji chorych po udarze mózgu.
Udar Mózgu 2009; 11 (2): 41-49