Udar Mózgu. Problemy Interdyscyplinarne 2010;12(1-2):42-46.
dostęp otwarty
Tom 12, Nr 1-2 (2010)
Prace poglądowe
Opublikowany online: 2011-07-05
Streszczenie
Rozwój choroby nowotworowej wiąże się z powikłaniami zakrzepowo-zatorowymi, które mogą spowodować udar żylny
mózgu. Wiek, otyłość, wywiad obciążony rakiem piersi, rakiem płuca, okrężnicy i jajnika oraz przebyte zaburzenia zakrzepowo-
zatorowe zwiększają ich ryzyko. Patomechanizmy tych powikłań obejmują produkcję przez komórki nowotworowe
czynników o działaniu prozakrzepowym, wydzielanie prozapalnych cytokin w odpowiedzi na rozwijający się nowotwór oraz
aktywację płytek krwi i monocytów. Diagnostyka, oprócz oceny stanu klinicznego i neuroobrazowania, obejmuje rutynowe
badania laboratoryjne, takie jak oznaczenie: liczby płytek krwi i leukocytów, stężenia D-dimerów i białka C-reaktywnego. Do
wysokospecjalistycznych badań laboratoryjnych, pomocnych w określeniu ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych choroby
nowotworowej, należą: fragment 1+2 protrombiny, czynnik krzepnięcia VIII, rozpuszczalna P-selektyna i czynnik tkankowy.
Udar Mózgu 2010; 12 (1–2): 42–46
Streszczenie
Rozwój choroby nowotworowej wiąże się z powikłaniami zakrzepowo-zatorowymi, które mogą spowodować udar żylny
mózgu. Wiek, otyłość, wywiad obciążony rakiem piersi, rakiem płuca, okrężnicy i jajnika oraz przebyte zaburzenia zakrzepowo-
zatorowe zwiększają ich ryzyko. Patomechanizmy tych powikłań obejmują produkcję przez komórki nowotworowe
czynników o działaniu prozakrzepowym, wydzielanie prozapalnych cytokin w odpowiedzi na rozwijający się nowotwór oraz
aktywację płytek krwi i monocytów. Diagnostyka, oprócz oceny stanu klinicznego i neuroobrazowania, obejmuje rutynowe
badania laboratoryjne, takie jak oznaczenie: liczby płytek krwi i leukocytów, stężenia D-dimerów i białka C-reaktywnego. Do
wysokospecjalistycznych badań laboratoryjnych, pomocnych w określeniu ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych choroby
nowotworowej, należą: fragment 1+2 protrombiny, czynnik krzepnięcia VIII, rozpuszczalna P-selektyna i czynnik tkankowy.
Udar Mózgu 2010; 12 (1–2): 42–46