Badanie doplerowskie prącia wprowadzili do praktyki medycznej Lue i wsp. w 1985 roku, dzięki odkryciu, że iniekcja dojamista papaweryny powoduje wzwód [1]. Za pomocą techniki doplerowskiej można zmierzyć przepływ krwi w tętnicach głębokich prącia po farmakologicznie wywołanym wzwodzie. Badanie powinno się przeprowadzać w komfortowych warunkach, zapewniających prywatność. Preparaty o działaniu wazodylatacyjnym stosuje się w iniekcji do ciał jamistych. Odpowiedź na środki farmakologiczne obserwuje się po podaniu 20–40 mg papaweryny lub 5–20 mg prostaglandyny E1 (PGE1). Papaweryna i PGE1 działają na tętnice głębokie prącia, rozkurczając mięśniówkę gładką naczyń.
Aby uwidocznić tętnice głębokie penisa, ciała jamiste należy obrazować w przekrojach podłużnym i poprzecznym od podstawy po żołądź prącia. Analiza widma doplerowskiego w tych tętnicach umożliwia pomiar prędkości szczytowo-skurczowej (PSV, peak systolic velocity) oraz końcowo-rozkurczowej (EDV, end-diastolic velocity) oraz współczynnika oporności (RI, resistive index) określanego na podstawie wzoru RI = (PSV – EDV)/EDV.
Prędkość szczytowo-skurczowa mierzona po iniekcji dojamistej preparatu o działaniu wazodylatacyjnym to najważniejszy parametr pozwalający rozpoznać impotencję o podłożu naczyniowym. Prędkość szczytowo-skurczowa o wartości niższej niż 25 cm/s wskazuje na utrudnienie w dopływie krwi do prącia. Wykluczenie patologii dopływu krwi do penisa sugeruje możliwość nadmiernego przecieku żylnego jako przyczyny zaburzeń wzwodu. Prędkość końcowo-rozkurczowa wyższa niż 7 cm/s jest typowa dla mężczyzn z zaburzeniami odpływu krwi z prącia.
Istnieje również grupa pacjentów z mieszanym typem dysfunkcji wzwodu, charakteryzujących się współistnieniem utrudnień w dopływie krwi oraz nadmiernym przeciekiem żylnym.