Wstęp. Zaburzenia wzwodu stanowią ważne zagadnienie z zakresu seksuologii i psychologii stosunków międzyludzkich. Kluczowym objawem zaburzeń nastroju jest zmniejszenie potrzeb seksualnych. Z drugiej strony leczenie depresji lekami przeciwdepresyjnymi nasila zaburzenia seksualne u pacjentów. Celem niniejszej pracy jest określenie częstości zaburzeń wzwodu u chorych na depresję pierwszorazowo zgłaszających się do poradni zdrowia psychicznego i po 12 miesiącach leczenia.
Materiał i metody. W pracy przebadano 56 mężczyzn w wieku 19-45 lat zgłaszających się pierwszorazowo do poradni zdrowia psychicznego z rozpoznaniem epizodu depresji łagodnego lub umiarkowanego. Rozpoznanie depresji zoperacjonalizowano przy użyciu badawczych kryteriów Międzynarodowej Klasyfikacji Dziesiętnej Zaburzeń Psychicznych i Zaburzeń Zachowania. U wszystkich badanych oceniano nasilanie depresji za pomocą Skali Depresji Hamiltona w wersji proponowanej przez Pużyńskiego i Wciórkę. Stopień nasileń wzwodu oceniano za pomocą 4-punktowej skali (0 - brak zaburzeń, 1 - pełna zdolność do uzyskania i utrzymania erekcji łagodnie obniżona, 2 - pełna zdolność do uzyskania i utrzymania erekcji umiarkowanie obniżona, 3 - brak możliwości odbycia stosunku z powodu dysfunkcji erekcji).
Wyniki. W pracy wykazano, że epizod depresyjny jest czynnikiem ryzyka wystąpienia zaburzeń wzwodu u mężczyzn. Wykazano także, że wskaźnik masy ciała koreluje z zaburzeniami wzwodu w badanej grupie. Stwierdzono ponadto, że zarówno w grupie osób chorych na depresję, jak i zdrowych częstość zaburzeń wzwodu zwiększa się z wiekiem.
Wnioski:
1. Depresja jest czynnikiem ryzyka wystąpienia zaburzeń wzwodu u mężczyzn.
2. Wskaźnik masy ciała koreluje z zaburzeniami wzwodu w badanej grupie.
3. Zarówno w grupie osób chorych na depresję, jak i zdrowych częstość zaburzeń wzwodu zwiększa się z wiekiem.