Najnowszy numer czasopisma ,,Forum Nefrologiczne” otwiera artykuł ,,Bezpieczeństwo stosowania inhibitorów pompy protonowej u chorych z przewlekłą chorobą nerek — aktualny stan wiedzy”.  Istnieje coraz więcej dowodów łączących stosowanie inhibitorów pompy protonowej z rozwojem chorób nerek. W pracy przedstawiono aktualny stan wiedzy dotyczący wskazań i bezpieczeństwa stosowania inhibitorów pompy protonowej oraz omówiono działania niepożądane istotne z punktu widzenia nefrologa. Istnieje potrzeba dalszych badań nad bezpieczeństwem stosowania tych leków w populacji chorych z przewlekłą chorobą nerek (PChN) w okresie predializacyjnym i poddawanych dializoterapii oraz stworzenia wytycznych dotyczących stosowania inhibitorów pompy protonowej w tej grupie chorych.

Warto zwrócić uwagę Czytelnika na pracę ,,Dializa otrzewnowa u pacjentów w wieku podeszłym: zalety i ograniczenia”. Starzenie się populacji i zmiany w strukturze wiekowej chorych przewlekle, w tym także na przewlekłą i schyłkową chorobę nerek, to jeden z najistotniejszych trendów epidemiologicznych, stwarzający nowe wyzwania dla systemu opieki zdrowotnej. Coraz więcej pacjentów w wieku podeszłym staje się również kandydatami do terapii nerkozastępczej. Leczenie dializami w tej grupie wiekowej napotyka wiele barier związanych z nasiloną chorobowością, zmniejszonym potencjałem poznawczym i możliwościami adaptacji do terapii. Dostępna literatura pozwala na stwierdzenie, że dializa otrzewnowa może być lepszą opcją leczenia nerkozastępczego dla osób w wieku podeszłym. Wydaje się, że w tej grupie chorych nadrzędnym celem terapii powinno być takie jej prowadzenie, które pozwoliłoby na uzyskanie maksymalnie wysokiej jakości życia w miejsce osiągania „ilościowych” wskaźników adekwatności.

W ramach przypadków klinicznych polecamy między innymi artykuł ,,Kres stosowania dializy otrzewnowej jako ratunkowej metody leczenia nerkozastępczego — opis przypadku”. W pracy przedstawiono przypadek kliniczny  pacjenta z wieloletnim wywiadem leczenia nerkozastępczego, z powikłaniami naczyniowymi hemodializy, dializowanego otrzewnowo, który rozwinął zapalenie otrzewnej w przebiegu niedokrwiennej martwicy jelita cienkiego. Decyzje terapeutyczne były utrudnione przez brak możliwości zastosowania alternatywnej metody leczenia nerkozastępczego. Pomimo decyzji o leczeniu operacyjnym, indywidualizacji postępowania, w tym dializoterapii, żywienia, pielęgnacji, pacjenta nie udało się uratować. Jednakże wobec praktycznego stosowania zasad medycyny paliatywnej pozostaje mieć nadzieję, że mimo podjęcia intensywnego leczenia udało się zapewnić pacjentowi możliwie dobrą jakość życia i umierania.

Bez wątpienia przydatne w praktyce klinicznej będą zalecenia ujęte w publikacji ,,Nowe możliwości leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu C”. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C (pWZW C) jest jednym z głównych czynników sprawczych przewlekłej choroby wątroby i jej nieodwracalnych następstw. Rozpoznanie bywa ustalane dopiero na etapie zaawansowanej choroby wątroby. Nierzadko w następstwie przewlekłego zakażenia HCV dochodzi do rozwoju poważnej patologii pozawątrobowej. Do 2014 roku standardowym leczeniem pWZW C była złożona dwulekowa terapia interferonem pegylowanym i rybawiryną, której skuteczność nie przekraczała 50%, a istotną przeszkodę w jej stosowaniu stanowiły poważne działania niepożądane. Od 2015 roku w leczeniu pWZW C dostępne są nowe, doustne leki o bezpośredniej aktywności przeciwwirusowej, charakteryzujące się bardzo korzystnym profilem bezpieczeństwa oraz wysoką skutecznością, stwarzające możliwość wyleczenia zakażenia HCV w 90–95% przypadków.

Numer czasopisma zamykają artykuły poświęcone pielęgniarstwu nefrologicznemu, między innymi artykuł ,,Empatia jako czynnik przeciwdziałający wypaleniu zawodowemu pielęgniarek nefrologicznych”. Wypełnianie obowiązków zawodowych przez pielęgniarki nefrologiczne wiąże się z koniecznością prawidłowego reagowania na potrzeby pacjentów. Umiejętnością, która to umożliwia, jest empatia. Wysoki poziom empatii ma również związek z wyborem pozytywnych strategii radzenia sobie ze stresem. Pozostawanie w stałym kontakcie z pacjentami, niski prestiż zawodu oraz niewielka płaca powodują przeżywanie przez pielęgniarki stresu, co może doprowadzić do pojawienia się u nich zespołu wypalenia zawodowego. Celem prezentowanych badań było ustalenie, czy empatia ma związek ze sposobami radzenia sobie ze stresem i wypaleniem zawodowym.