Choroby układu sercowo-naczyniowego stanowią przyczynę 43% zgonów w Polsce. Pandemia COVID-19 zwiększyła liczbę zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych aż o 16,7%. Zaburzenia gospodarki lipidowej obserwowane są u około 20 milionów Polaków. Przebiegając bezobjawowo, powodują znaczne zwiększenie ryzyka wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego. U 20% pacjentów, u których wystąpił ostry zespół wieńcowy, może pojawić się ponowne zdarzenie sercowo-naczyniowe w ciągu roku, a ponowna hospitalizacja może dotyczyć nawet 40% pacjentów z tej grupy. W ciągu 5 lat po zawale serca 18% pacjentów doznaje ponownego zawału, a 13% udaru mózgu. Leczenie hipolipemizujące stanowi niezwykle istotny element kompleksowego postępowania zarówno w prewencji pierwotnej, jak i wtórnej, a jego głównym celem jest zapobieganie lub wydłużenie czasu do pojawienia się choroby serca i naczyń oraz zmniejszenie ryzyka wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych. Chory po przebytym ostrym zespole wieńcowym (OZW) należy do grupy bardzo wysokiego ryzyka wystąpienia zdarzenia sercowo-naczyniowego na podłożu miażdżycy. W tej grupie chorych należy dążyć do osiągnięcia stężenia cholesterolu frakcji lipoprotein o wysokiej gęstości (LDL-C) poniżej 55 mg/dl (1,4 mmol/l). Wiele wytycznych definiuje grupę ekstremalnego ryzyka, do której należą nie tylko pacjenci po dwóch epizodach naczyniowych w ciągu dwóch lat, ale także pacjenci po przebyciu OZW z chorobą naczyń obwodowych lub chorobą wielołożyskową (miażdżyca wielopoziomowa) lub wielonaczyniową chorobą wieńcową, rodzinną hipercholesterolemią, cukrzycą i co najmniej jednym dodatkowym czynnikiem ryzyka: podwyższonym stężeniem lipoproteiny a > 50 mg/dl lub białka C-reaktywnego oznaczanego metodą o dużej czułości > 3 mg/l, lub przewlekłą chorobą nerek (eGFR < 60 ml/min/1,73 m2). W tej grupie chorych należy dążyć do osiągnięcia stężenia LDL-C poniżej 40 mg/dl (1,0 mmol/l). Osiąganie celów terapeutycznych u chorych po OZW powinno następować jak najszybciej. W tym celu należy w momencie rozpoznania włączyć do terapii silnie działającą statynę w dużej dawce i w przypadku nieosiągnięcia celu po 4–6 tygodniach dołączenie ezetymibu. Terapię skojarzoną można rozważyć u wybranych pacjentów od samego początku. Po 4–6 tygodniach leczenia skojarzonego, jeżeli w dalszym ciągu nie osiągnięto celu, należy rozważyć dołączenie inhibitora białka PCSK9 lub inklisiranu. W celu zwiększenia przestrzegania zaleceń Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego i Polskiego Towarzystwa Lipidologicznego proponuje się zapisy w karcie wypisowej pacjenta po zawale mięśnia sercowego, jasno określające, jakie leki powinny być stosowane i jakie wartości LDL-C należy osiągnąć. Konieczna jest współpraca pomiędzy pacjentem a lekarzem, stosowanie się do zaleceń i regularne przyjmowanie leków, aby osiągnąć i utrzymać cele terapeutyczne.