Podstawy wentylacji mechanicznej dla nieanestezjologów. Część 2: Aspekty kliniczne

Streszczenie

Inwazyjna oraz nieinwazyjna wentylacja mechaniczna należą do najbardziej istotnych metod wspomagania życia zagrożonego stanem krytycznym. Wentylacja jest jednak procedurą obarczoną wieloma działaniami niepożądanymi. W przeszłości koncepcje wentylacji skupiały się przede wszystkim na zapewnieniu odpowiedniego utlenowania i eliminacji dwutlenku węgla, w mniejszym zaś stopniu na ograniczaniu negatywnych konsekwencji stosowania dodatnich ciśnień. Od tego czasu pojawiło się wiele doniesień dotyczących szkodliwego wpływu respiratoterapii na układ oddechowy, co wpłynęło na powstanie tzw. protekcyjnej koncepcji wentylacji mechanicznej (terapii wentylacyjnej). Niemniej jednak złoty środek pomiędzy adekwatną oksygenacją a redukcją ryzyka uszkodzenia płuc pozostaje nadal kwestią dyskusyjną. Takie rozważania są szczególnie istotne w odniesieniu do wentylacji pacjentów z zespołem ostrej niewydolności oddechowej, w którym uszkodzenie płuc jest szczególnie nasilone. Niniejszy artykuł skupia się na analizie koncepcji wentylacji oszczędzającej płuca w odniesieniu do najnowszych doniesień naukowych, a także wynikających z nich implikacji klinicznych.