Rak płuca pozostaje najczęstszym nowotworem złośliwym w Polsce, którego objawy kliniczne pojawiają się późno, a rokowanie jest zazwyczaj niekorzystne. W analizie omówiono praktykę procesu diagnostycznego raka płuca w ostatnich latach w Polsce wraz z ze zmianami, jakie zachodziły w wyniku wprowadzenia tzw. pakietu onkologicznego (2015) oraz jego późniejszych korekt. Dokonane obserwacje wskazują, że pomimo podejmowanych wysiłków proces diagnostyczny jest w dalszym ciągu rozproszony i często rozciągnięty w czasie. Bariery biurokratyczne powodują, że część pacjentów nie korzysta ze ścieżki wyznaczonej przez kartę diagnostyki i leczenia onkologicznego (DiLO), a niewłaściwe proporcje w wycenach świadczeń skutkują tendencją do nadmiernych hospitalizacji w trakcie diagnostyki. Problemem jest również powtarzanie badań obrazowych. Braki w diagnostyce patomorfologicznej i molekularnej powodują, że decyzje kliniczne bywają podejmowane bez pełnej wiedzy na temat charakteru zmiany, w tym z pominięciem kompleksowej analizy biomarkerów predykcyjnych.
Analiza procesu diagnostyki raka płuca w ramach aktualnie istniejących rozwiązań opieki zdrowotnej wskazuje na konieczność upowszechnienia systemu, w którym proces diagnostyczny ma charakter kompleksowy, jest odpowiednio zarządzany i skoordynowany, a także poddany ocenie jakości.