Rola wysokodawkowanej chemioterapii w połączeniu z autologicznym przeszczepieniem macierzystych komórek krwiotwórczych w chłoniaku Hodgkina

Abstract

W prezentowanej pracy oceniono retrospektywnie czynniki prognostyczne dla przeżycia bez nawrotu choroby (DFS, disease-free survival) i przeżycia całkowitego (OS, overall survival) u 341 chorych z nawrotowym i pierwotnie opornym chłoniakiem Hodgkina (CH), którzy zostali poddani wysokodawkowanej chemioterapii wspomaganej autologicznym przeszczepieniem macierzystych komórek krwiotwórczych (auto-HSCT, autologous hematopoietic stem cell transplantation) w latach 1990–2004. W całej badanej grupie chorych szacowany 5-letni DFS wynosił 45% (95-procentowy przedział ufności [CI, confidence interval 39–51%]) i OS 64% (95% CI 57–71%). W analizie wieloczynnikowej niekorzystne rokowanie dla DFS było związane z nieuzyskaniem przynajmniej częściowej remisji po leczeniu standardowym [względne ryzyko (RR, relative risk), 2,92 (95% CI 1,68–5,08); p < 0,001] oraz stosowaniem trzech lub więcej linii poprzedzającego leczenia (RR 2,16; 95% CI 1,42–3,30; p < 0,001). Te same czynniki były związane również z krótszym OS (RR 3,32; 95% CI 1,90–5,79; p < 0,001 i RR, 2,34, 95% CI 1,51–3,64; p < 0,001). Skumulowane 5-letnie ryzyko wtórnego nowotworu wynosiło 8,4% (95% CI 2–13%), a jedynym czynnikiem predykcyjnym jego wystąpienia było wcześniejsze usunięcie śledziony (p = 0,02). Chorzy z pierwotnie oporną postacią choroby, leczeni wysokodawkowaną chemioterapią i auto-HSCT, uzyskali całkowitą remisję w 54% i częściową w 20%. Szacowany 3-letni DFS wynosił 36%, a OS 55%. W analizie wieloczynnikowej nieobecność dużej masy guza oraz stosowanie immunoterapii po auto-HSCT miały korzystne znaczenie prognostyczne dla OS, a wysokie ryzyko oceniane według Międzynarodowego Indeksu Prognostycznego w chwili przeszczepu było dodatkowym niekorzystnym czynnikiem dla wystąpienia nawrotu choroby. W kolejnej analizie porównano wyniki leczenia za pomocą auto-HSCT i chemioterapią w dawkach standardowych u chorych z pierwotnie oporną postacią CH. W analizie wieloparametrycznej tylko duża masa guza zachowała znamienność statystyczną (RR 1,98; 95% CI 1,23–3,18), a zastosowanie auto-HSCT nie miało istotnego znaczenia prognostycznego dla OS. Między leczonymi grupami nie stwierdzono różnic w przeżyciu całkowitym — 33,7% (CI 23–46%) w grupie, w której przeprowadzono auto-HCST, w porównaniu z 35,6% (CI 25–50%) w grupie chorych otrzymujących standardową chemioterapię. W podsumowaniu należy stwierdzić, że wysokodawkowana chemioterapia wspomagana auto-HSCT jest metodą o potwierdzonej wartości terapeutycznej w leczeniu nawrotowej postaci CH. W grupie chorych z pierwotnie oporną postacią choroby nie wykazano przewagi zastosowania auto- -HSCT nad chemioterapią w standardowych dawkach.