Temyrolimus w leczeniu zaawansowanego raka nerwowokomórkowego

Abstract

Charakterystyczną cechą raka nerki jest oporność na leczenie, co uzasadnia poszukiwanie bardziej skutecznego postępowania. Obecnie w leczeniu zaawansowanego raka nerkowo-komórkowego stosuje się immunoterapię — interferon a i/lub interleukinę 2 — oraz przeciwciała monoklonalne, inhibitory kinaz tyrozynowych lub serynowo-treoninowych. Niestety, leczenie farmakologiczne choroby rozsianej jest wciąż postępowaniem paliatywnym, a głównym celem jest spowolnienie postępu choroby. Immunoterapia wprawdzie umożliwia wyleczenie kilku procent chorych, niemniej z powodu stosunkowo niskiej skuteczności ma ograniczone zastosowanie. Z kolei wprowadzenie do praktyki klinicznej leków nowej generacji znacząco zwiększa odsetek obiektywnych odpowiedzi i znamiennie wydłuża czas przeżycia wolnego od progresji choroby. Wpływ takiego postępowania na całkowity czas przeżycia chorych jest w większości przypadków dyskusyjny, a całkowite remisje występują rzadko. Ponadto, większość publikowanych wyników badań klinicznych dotyczy jasnokomórkowego raka nerki lub nowotworów o histologii mieszanej z dominującą komponentą jasnokomórkową oraz z korzystnym lub pośrednim rokowaniem w skali Memorial Sloan-Kettering Cancer Center (MSKCC). Szczególnym wyzwaniem klinicznym są specyficzne populacje chorych na raka nerkowokomórkowego (około 20–25% — chorzy na nowotwory o rzadko występującej histologii oraz z rozpoznaniem raka o niekorzystnym rokowaniu w skali MSKCC), u których wciąż nie ustalono optymalnego postępowania. Na podstawie opublikowanych danych klinicznych należy stwierdzić, że lekiem z wyboru w tej grupie chorych jest temsyrolimus. W pracy krótko omówiono to zagadnienie.