Zaburzenia nastroju należą do najczęściej występujących zaburzeń u osób w wieku podeszłym. Obraz kliniczny, przebieg, a także leczenie w pewnym stopniu różnią się u osób starszych i młodszych. Rozpoznanie zaburzeń nastroju u osób w wieku podeszłym jest trudne ze względu na częstą dominację w obrazie klinicznym innych objawów, takich jak: lęk, obniżenie funkcji poznawczych, skargi natury somatycznej. Etiologia depresji wieku podeszłego jest niemal zawsze wieloprzyczynowa. Ustalając diagnozę i określając metody terapii, konieczne jest uwzględnienie współistniejących chorób somatycznych oraz stosowanego leczenia. Bezpieczeństwo i skuteczność określonych metod terapii są odmienne w różnych grupach wiekowych, zmieniają się również u tego samego chorego w trakcie jego życia. Terapia zaburzeń depresyjnych wieku podeszłego zawsze musi mieć charakter holistyczny. Oprócz właściwie dobranego leczenia metodami biologicznymi kluczowe znaczenie ma nawiązanie relacji z chorym, stworzenie mu poczucia bezpieczeństwa i zainteresowania. Obecnie dostępnych jest wiele leków o wystarczającej skuteczności i zadowalającym profilu bezpieczeństwa u osób w wieku podeszłym.
Medycyna Wieku Podeszłego 2011, 1 (1), 31–41