Lewozymendan jest nowym inodylatatorem, którego działanie polega na trzech głównych mechanizmach: zwiększeniu wrażliwości kardiomiocytów na wapń, rozszerzeniu naczyń krwionośnych w wyniku otwarcia kanałów potasowych oraz działaniu kardioprotekcyjnym. Lewozymendan znalazł zastosowanie głównie w leczeniu ostrej, zdekompensowanej niewydolności serca (wskazanie IIb według wytycznych ESC). Jednakże wyniki wielu badań klinicznych wskazują na zasadność stosowania powtarzalnych wlewów lewozymendanu u chorych ze stabilną niewydolnością serca jako terapię pomostową do przeszczepu serca, również u pacjentów z towarzyszącą prawokomorową niewydolnością serca oraz nadciśnieniem płucnym.

Ze względu na złożony mechanizm działania, w tym efekt kardioprotekcyjny i przeciwagregacyjny, zastosowanie lewozymendanu może być szczególnie korzystne u pacjentów z ostrymi zespołami wieńcowymi, zapobiegając występowaniu ostrej niewydolności serca. Szereg danych wskazuje, że lewozymendan zastosowany przed zabiegiem kardiochirurgicznym może poprawiać wyniki leczenia pacjentów ze znacznie upośledzoną funkcją lewej komory. Wielokierunkowy mechanizm działania ma również wpływ na inne narządy i układy. Wykazano między innymi pozytywny wpływ lewozymendanu w leczeniu zespołu sercowo‑nerkowego oraz sercowo‑wątrobowego.

Lewozymendan charakteryzuje się bezpiecznym i przewidywalnym profilem działania, nie wytwarza tolerancji oraz nie wykazuje działań niepożądanych wpływających na przeżywalność czy rokowanie pacjentów. Jednakże wobec niejednoznacznych wyników dotychczasowych badań istnieje potrzeba przeprowadzenia właściwie zaprojektowanego, wieloośrodkowego, randomizowanego, kontrolowanego placebo badania, obejmującego adekwatnie liczną grupę ambulatoryjnych chorych z przewlekłą, zaawansowaną skurczową niewydolnością serca.