Tom 11, Nr 2 (2019)
Artykuły
Opublikowany online: 2019-09-23

dostęp otwarty

Wyświetlenia strony 3631
Wyświetlenia/pobrania artykułu 161
Pobierz cytowanie

Eksport do Mediów Społecznościowych

Eksport do Mediów Społecznościowych

Diagnostyka, profilaktyka i leczenie infekcji Clostridium difficile według wytycznych Infectious Diseases Society of America (IDSA) i Society for Healthcare Epidemiology of America (SHEA) z 2017 roku

Michał Kukla, Katarzyna Cisek
Gastroenterologia Kliniczna 2019;11(2):43-54.

Streszczenie

W artykule omówiono nowe wytyczne dotyczące diagnostyki, profilaktyki i leczenia infekcji Clostridium difficile, opublikowane w 2018 roku przez Amerykańskie Towarzystwo Chorób Zakaźnych (IDSA) i Amerykańskie Towarzystwo Opieki Zdrowotnej (SHEA). Clostridium difficile jest najczęstszą przyczyną biegunki poantybiotykowej oraz zakażenia wewnątrzszpitalnego. Dlatego diagnozowani w jego kierunku powinni być wszyscy pacjenci z biegunką, którzy w ciągu ostatnich trzech miesięcy otrzymywali antybiotyki, lub byli hospitalizowani. Do innych czynników ryzyka należą przewlekła choroba nerek, cukrzyca, stan po transplantacji narządu (z towarzyszącą immunosupresją), stosowanie inhibitorów pompy protonowej. Podstawą diagnostyki jest stwierdzenie obecności dehydrogenazy mleczanowej (GDH) w stolcu w połączeniu z testem na obecność toksyny A i B. Nowe wytyczne redukują rolę metronidazolu w leczeniu infekcji C. difficile i ustanawiają wankomycynę lekiem pierwszego wyboru już w pierwszym epizodzie zachorowania. Alternatywą dla wankomycyny jest fidaksomycyna. Ważną nowością jest zastosowanie ryfaksyminy w leczeniu drugiego i kolejnych nawrotów. Podkreśla się także rolę przeszczepienia stolca w leczeniu nawrotowej infekcji C. difficile.

Artykuł dostępny w formacie PDF

Pokaż PDF Pobierz plik PDF

Referencje

  1. Poutanen SM, Simor AE. Clostridium difficile-associated diarrhea in adults. CMAJ. 2004; 171(1): 51–58.
  2. Johnson S, Kent SA, O'Leary KJ, et al. Fatal pseudomembranous colitis associated with a variant clostridium difficile strain not detected by toxin A immunoassay. Ann Intern Med. 2001; 135(6): 434–438.
  3. Alfa MJ, Kabani A, Lyerly D, et al. Characterization of a toxin A-negative, toxin B-positive strain of Clostridium difficile responsible for a nosocomial outbreak of Clostridium difficile-associated diarrhea. J Clin Microbiol. 2000; 38(7): 2706–2714.
  4. Warny M, Pepin J, Fang A, et al. Toxin production by an emerging strain of Clostridium difficile associated with outbreaks of severe disease in North America and Europe. Lancet. 2005; 366(9491): 1079–1084.
  5. McDonald LC, Killgore GE, Thompson A, et al. An epidemic, toxin gene-variant strain of Clostridium difficile. N Engl J Med. 2005; 353(23): 2433–2441.
  6. Sebald M. Genetic basis for antibiotic resistance in anaerobes. Clin Infect Dis. 1994; 18 Suppl 4: S297–S304.
  7. Hryniewicz W, Martirosian G, Ozorowski T. Clostridium difficile. Diagnostyka, terapia, profilaktyka. Narodowy Program Ochrony Antybiotyków. Narodowy Instytut Leków, Warszawa. 2011.
  8. Wadhwa A, Al Nahhas MF, Dierkhising RA, et al. High risk of post-infectious irritable bowel syndrome in patients with Clostridium difficile infection. Aliment Pharmacol Ther. 2016; 44(6): 576–582.
  9. Zar FA, Bakkanagari SR, Moorthi KM, et al. A comparison of vancomycin and metronidazole for the treatment of Clostridium difficile-associated diarrhea, stratified by disease severity. Clin Infect Dis. 2007; 45(3): 302–307.
  10. McDonald LC, Diekema DJ, McDonald LC, et al. Clinical Practice Guidelines for Clostridium difficile Infection in Adults and Children: 2017 Update by the Infectious Diseases Society of America (IDSA) and Society for Healthcare Epidemiology of America (SHEA). Clin Infect Dis. 2018; 66(7): 987–994.
  11. Jurkowska G, Kostrzewska M, Świdnicka-Siergiejko A. Zakażenie Clostridium difficile – diagnostyka i leczenie. Gastroenterologia Praktyczna. 2014; 3: 61–74.
  12. Bauer M, Notermans D, Benthem Bv, et al. Clostridium difficile infection in Europe: a hospital-based survey. The Lancet. 2011; 377(9759): 63–73.
  13. Depestel DD, Aronoff DM. Epidemiology of Clostridium difficile infection. J Pharm Pract. 2013; 26(5): 464–475.
  14. Bartlett JG. Antibiotic-associated diarrhea. N Engl J Med. 2002; 346: 334–339.
  15. Aslam S, Hamill RJ, Musher DM. Treatment of Clostridium difficile-associated disease: old therapies and new strategies. Lancet Infect Dis. 2005; 5(9): 549–557.
  16. Khanna S, Pardi DS. Clostridium difficile infection: new insights into management. Mayo Clin Proc. 2012; 87(11): 1106–1117.
  17. Enoch DA, Aliyu SH. Is Clostridium difficile infection still a problem for hospitals? CMAJ. 2012; 184(1): 17–18.
  18. Phatharacharukul P, Thongprayoon C, Cheungpasitporn W, et al. The Risks of Incident and Recurrent Clostridium difficile-Associated Diarrhea in Chronic Kidney Disease and End-Stage Kidney Disease Patients: A Systematic Review and Meta-Analysis. Dig Dis Sci. 2015; 60(10): 2913–2922.
  19. Thongprayoon C, Cheungpasitporn W, Phatharacharukul P, et al. Chronic kidney disease and end-stage renal disease are risk factors for poor outcomes of Clostridium difficile infection: a systematic review and meta-analysis. Int J Clin Pract. 2015; 69(9): 998–1006.
  20. Stelzmueller I, Goegele H, Biebl M, et al. Clostridium difficile colitis in solid organ transplantation--a single-center experience. Dig Dis Sci. 2007; 52(11): 3231–3236.
  21. Boutros M, Al-Shaibi M, Chan G, et al. Clostridium difficile colitis: increasing incidence, risk factors, and outcomes in solid organ transplant recipients. Transplantation. 2012; 93(10): 1051–1057.
  22. Leffler DA, Lamont JT, Leffler DA, et al. Clostridium difficile infection. N Engl J Med. 2015; 372(16): 1539–1548.
  23. Trifan A, Stanciu C, Girleanu I, et al. Proton pump inhibitors therapy and risk of Clostridium difficile infection: Systematic review and meta-analysis. World J Gastroenterol. 2017; 23(35): 6500–6515.
  24. Ro Y, Eun CS, Kim HS, et al. Risk of Clostridium difficile Infection with the Use of a Proton Pump Inhibitor for Stress Ulcer Prophylaxis in Critically Ill Patients. Gut Liver. 2016; 10(4): 581–586.
  25. Garey KW, Ghantoji SS, Shah DN, et al. A randomized, double-blind, placebo-controlled pilot study to assess the ability of rifaximin to prevent recurrent diarrhoea in patients with Clostridium difficile infection. J Antimicrob Chemother. 2011; 66(12): 2850–2855.
  26. Maccaferri S, Vitali B, Klinder A, et al. Rifaximin modulates the colonic microbiota of patients with Crohn's disease: an in vitro approach using a continuous culture colonic model system. J Antimicrob Chemother. 2010; 65(12): 2556–2565.
  27. Bajaj JS, Heuman DM, Sanyal AJ, et al. Modulation of the metabiome by rifaximin in patients with cirrhosis and minimal hepatic encephalopathy. PLoS One. 2013; 8(4): e60042.
  28. Xu D, Gao J, Gillilland M, et al. Rifaximin alters intestinal bacteria and prevents stress-induced gut inflammation and visceral hyperalgesia in rats. Gastroenterology. 2014; 146(2): 484–96.e4.
  29. van Nood E, Vrieze A, Nieuwdorp M, et al. Duodenal infusion of donor feces for recurrent Clostridium difficile. N Engl J Med. 2013; 368(5): 407–415.
  30. Health Quality Ontario. Fecal Microbiota Therapy for Clostridium difficile Infection: A Health Technology Assessment. Ont Health Technol Assess Ser. 2016; 16(17): 1–69.
  31. Teasley DG, Gerding DN, Olson MM. Prospective randomised trial of metronidazole versus vancomycin for Clostridium-difficile-associated diarrhoea and colitis. Lancet. 1983; 2(1043): 1046.
  32. Wenisch C, Parschalk B, Hasenhundl M, et al. of vancomycin, teicoplanin, metronidazole, and fusidic acid for the treatment of Clostridium difficile-associated diarrhea. Clin Infect Dis. 1996; 22(813): 818.
  33. Johnson S, Louie TJ, Gerding DN, et al. Polymer aternative for CDI treatment (PACT) Investigators. Vancomycin, metronidazole, or tolevamer for Clostridium difficile infection: results from two multinational, randomized, controlled trials. Clin Infect Dis. 2014; 59(345): 354.
  34. Louie TJ, Miller MA, Mullane KM, et al. Fidaxomicin versus vancomycin for Clostridium difficile infection. N Engl J Med. 2011; 364: 422–431.
  35. Cornely OA, Crook DW, Esposito R, et al. Fidaxomicin versus vancomycin for infection with Clostridium difficile in Europe Canada, and the USA: a double-blind, non-inferiority, randomized controlled trial. Lancet Infect Dis. 2012; 12: 281–289.
  36. Johnson S, Maziade PJ, McFarland LV, et al. Is primary prevention of Clostridium difficile infection possible with specific probiotics? Int J Infect Dis. 2012; 16(11): e786–e792.
  37. Johnston BC, Ma SSY, Goldenberg JZ, et al. Probiotics for the prevention of Clostridium difficile-associated diarrhea: a systematic review and meta-analysis. Ann Intern Med. 2012; 157(12): 878–888.
  38. Goldenberg JZ, Ma SSY, Saxton JD, et al. Probiotics for the prevention of Clostridium difficile-associated diarrhea in adults and children. Cochrane Database Syst Rev. 2013(5): CD006095.
  39. Kujawa-Szewieczek A, Adamczak M, Kwiecień K, et al. The Effect of Lactobacillus plantarum 299v on the Incidence of Clostridium difficile Infection in High Risk Patients Treated with Antibiotics. Nutrients. 2015; 7(12): 10179–10188.
  40. Fitzpatrick LR. Probiotics for the treatment of Clostridium difficile associated disease. World J Gastrointest Pathophysiol. 2013; 4(3): 47–52.
  41. Na Xi, Kelly C. Probiotics in clostridium difficile Infection. J Clin Gastroenterol. 2011; 45 Suppl: S154–S158.