Multimedialna platforma wiedzy medycznej Internetowa Księgarnia Medyczna Kalendarium Konferencji
Gastroenterologia Kliniczna. Postępy i Standardy
MENU
Na skróty Ahead of print Zrealizuj voucher

Tom 11, Nr 2 (2019)
Artykuły
Opublikowany online: 2019-09-23
Dodaj do koszyka: 49,00 PLN
Pobierz cytowanie

Diagnostyka, profilaktyka i leczenie infekcji Clostridium difficile według wytycznych Infectious Diseases Society of America (IDSA) i Society for Healthcare Epidemiology of America (SHEA) z 2017 roku

Michał Kukla, Katarzyna Cisek
Gastroenterologia Kliniczna 2019;11(2):43-54.

dostęp płatny

Tom 11, Nr 2 (2019)
Artykuły
Opublikowany online: 2019-09-23

Streszczenie

W artykule omówiono nowe wytyczne dotyczące diagnostyki, profilaktyki i leczenia infekcji Clostridium difficile, opublikowane w 2018 roku przez Amerykańskie Towarzystwo Chorób Zakaźnych (IDSA) i Amerykańskie Towarzystwo Opieki Zdrowotnej (SHEA). Clostridium difficile jest najczęstszą przyczyną biegunki poantybiotykowej oraz zakażenia wewnątrzszpitalnego. Dlatego diagnozowani w jego kierunku powinni być wszyscy pacjenci z biegunką, którzy w ciągu ostatnich trzech miesięcy otrzymywali antybiotyki, lub byli hospitalizowani. Do innych czynników ryzyka należą przewlekła choroba nerek, cukrzyca, stan po transplantacji narządu (z towarzyszącą immunosupresją), stosowanie inhibitorów pompy protonowej. Podstawą diagnostyki jest stwierdzenie obecności dehydrogenazy mleczanowej (GDH) w stolcu w połączeniu z testem na obecność toksyny A i B. Nowe wytyczne redukują rolę metronidazolu w leczeniu infekcji C. difficile i ustanawiają wankomycynę lekiem pierwszego wyboru już w pierwszym epizodzie zachorowania. Alternatywą dla wankomycyny jest fidaksomycyna. Ważną nowością jest zastosowanie ryfaksyminy w leczeniu drugiego i kolejnych nawrotów. Podkreśla się także rolę przeszczepienia stolca w leczeniu nawrotowej infekcji C. difficile.

Streszczenie

W artykule omówiono nowe wytyczne dotyczące diagnostyki, profilaktyki i leczenia infekcji Clostridium difficile, opublikowane w 2018 roku przez Amerykańskie Towarzystwo Chorób Zakaźnych (IDSA) i Amerykańskie Towarzystwo Opieki Zdrowotnej (SHEA). Clostridium difficile jest najczęstszą przyczyną biegunki poantybiotykowej oraz zakażenia wewnątrzszpitalnego. Dlatego diagnozowani w jego kierunku powinni być wszyscy pacjenci z biegunką, którzy w ciągu ostatnich trzech miesięcy otrzymywali antybiotyki, lub byli hospitalizowani. Do innych czynników ryzyka należą przewlekła choroba nerek, cukrzyca, stan po transplantacji narządu (z towarzyszącą immunosupresją), stosowanie inhibitorów pompy protonowej. Podstawą diagnostyki jest stwierdzenie obecności dehydrogenazy mleczanowej (GDH) w stolcu w połączeniu z testem na obecność toksyny A i B. Nowe wytyczne redukują rolę metronidazolu w leczeniu infekcji C. difficile i ustanawiają wankomycynę lekiem pierwszego wyboru już w pierwszym epizodzie zachorowania. Alternatywą dla wankomycyny jest fidaksomycyna. Ważną nowością jest zastosowanie ryfaksyminy w leczeniu drugiego i kolejnych nawrotów. Podkreśla się także rolę przeszczepienia stolca w leczeniu nawrotowej infekcji C. difficile.

Pełny tekst:

Dodaj do koszyka: 49,00 PLN
Pobierz cytowanie

Słowa kluczowe

infekcja Clostridium Difficile, rozpoznawanie, leczenie

Informacje o artykule
Tytuł

Diagnostyka, profilaktyka i leczenie infekcji Clostridium difficile według wytycznych Infectious Diseases Society of America (IDSA) i Society for Healthcare Epidemiology of America (SHEA) z 2017 roku

Czasopismo

Gastroenterologia Kliniczna. Postępy i Standardy

Numer

Tom 11, Nr 2 (2019)

Strony

43-54

Opublikowany online

2019-09-23

Wyświetlenia strony

3341

Wyświetlenia/pobrania artykułu

139

Rekord bibliograficzny

Gastroenterologia Kliniczna 2019;11(2):43-54.

Słowa kluczowe

infekcja Clostridium Difficile
rozpoznawanie
leczenie

Autorzy

Michał Kukla
Katarzyna Cisek

Referencje (41)
  1. Poutanen SM, Simor AE. Clostridium difficile-associated diarrhea in adults. CMAJ. 2004; 171(1): 51–58.
    PubMed
  2. Johnson S, Kent SA, O'Leary KJ, et al. Fatal pseudomembranous colitis associated with a variant clostridium difficile strain not detected by toxin A immunoassay. Ann Intern Med. 2001; 135(6): 434–438.
    CrossRefPubMed
  3. Alfa MJ, Kabani A, Lyerly D, et al. Characterization of a toxin A-negative, toxin B-positive strain of Clostridium difficile responsible for a nosocomial outbreak of Clostridium difficile-associated diarrhea. J Clin Microbiol. 2000; 38(7): 2706–2714.
    PubMed
  4. Warny M, Pepin J, Fang A, et al. Toxin production by an emerging strain of Clostridium difficile associated with outbreaks of severe disease in North America and Europe. Lancet. 2005; 366(9491): 1079–1084.
    CrossRefPubMed
  5. McDonald LC, Killgore GE, Thompson A, et al. An epidemic, toxin gene-variant strain of Clostridium difficile. N Engl J Med. 2005; 353(23): 2433–2441.
    CrossRefPubMed
  6. Sebald M. Genetic basis for antibiotic resistance in anaerobes. Clin Infect Dis. 1994; 18 Suppl 4: S297–S304.
    CrossRefPubMed
  7. Hryniewicz W, Martirosian G, Ozorowski T. Clostridium difficile. Diagnostyka, terapia, profilaktyka. Narodowy Program Ochrony Antybiotyków. Narodowy Instytut Leków, Warszawa. 2011.
  8. Wadhwa A, Al Nahhas MF, Dierkhising RA, et al. High risk of post-infectious irritable bowel syndrome in patients with Clostridium difficile infection. Aliment Pharmacol Ther. 2016; 44(6): 576–582.
    CrossRefPubMed
  9. Zar FA, Bakkanagari SR, Moorthi KM, et al. A comparison of vancomycin and metronidazole for the treatment of Clostridium difficile-associated diarrhea, stratified by disease severity. Clin Infect Dis. 2007; 45(3): 302–307.
    CrossRefPubMed
  10. McDonald LC, Diekema DJ, McDonald LC, et al. Clinical Practice Guidelines for Clostridium difficile Infection in Adults and Children: 2017 Update by the Infectious Diseases Society of America (IDSA) and Society for Healthcare Epidemiology of America (SHEA). Clin Infect Dis. 2018; 66(7): 987–994.
    CrossRefPubMed
  11. Jurkowska G, Kostrzewska M, Świdnicka-Siergiejko A. Zakażenie Clostridium difficile – diagnostyka i leczenie. Gastroenterologia Praktyczna. 2014; 3: 61–74.
  12. Bauer M, Notermans D, Benthem Bv, et al. Clostridium difficile infection in Europe: a hospital-based survey. The Lancet. 2011; 377(9759): 63–73.
    CrossRef
  13. Depestel DD, Aronoff DM. Epidemiology of Clostridium difficile infection. J Pharm Pract. 2013; 26(5): 464–475.
    CrossRefPubMed
  14. Bartlett JG. Antibiotic-associated diarrhea. N Engl J Med. 2002; 346: 334–339.
  15. Aslam S, Hamill RJ, Musher DM. Treatment of Clostridium difficile-associated disease: old therapies and new strategies. Lancet Infect Dis. 2005; 5(9): 549–557.
    CrossRefPubMed
  16. Khanna S, Pardi DS. Clostridium difficile infection: new insights into management. Mayo Clin Proc. 2012; 87(11): 1106–1117.
    CrossRefPubMed
  17. Enoch DA, Aliyu SH. Is Clostridium difficile infection still a problem for hospitals? CMAJ. 2012; 184(1): 17–18.
    CrossRefPubMed
  18. Phatharacharukul P, Thongprayoon C, Cheungpasitporn W, et al. The Risks of Incident and Recurrent Clostridium difficile-Associated Diarrhea in Chronic Kidney Disease and End-Stage Kidney Disease Patients: A Systematic Review and Meta-Analysis. Dig Dis Sci. 2015; 60(10): 2913–2922.
    CrossRefPubMed
  19. Thongprayoon C, Cheungpasitporn W, Phatharacharukul P, et al. Chronic kidney disease and end-stage renal disease are risk factors for poor outcomes of Clostridium difficile infection: a systematic review and meta-analysis. Int J Clin Pract. 2015; 69(9): 998–1006.
    CrossRefPubMed
  20. Stelzmueller I, Goegele H, Biebl M, et al. Clostridium difficile colitis in solid organ transplantation--a single-center experience. Dig Dis Sci. 2007; 52(11): 3231–3236.
    CrossRefPubMed
  21. Boutros M, Al-Shaibi M, Chan G, et al. Clostridium difficile colitis: increasing incidence, risk factors, and outcomes in solid organ transplant recipients. Transplantation. 2012; 93(10): 1051–1057.
    CrossRefPubMed
  22. Leffler DA, Lamont JT, Leffler DA, et al. Clostridium difficile infection. N Engl J Med. 2015; 372(16): 1539–1548.
    CrossRefPubMed
  23. Trifan A, Stanciu C, Girleanu I, et al. Proton pump inhibitors therapy and risk of Clostridium difficile infection: Systematic review and meta-analysis. World J Gastroenterol. 2017; 23(35): 6500–6515.
    CrossRefPubMed
  24. Ro Y, Eun CS, Kim HS, et al. Risk of Clostridium difficile Infection with the Use of a Proton Pump Inhibitor for Stress Ulcer Prophylaxis in Critically Ill Patients. Gut Liver. 2016; 10(4): 581–586.
    CrossRefPubMed
  25. Garey KW, Ghantoji SS, Shah DN, et al. A randomized, double-blind, placebo-controlled pilot study to assess the ability of rifaximin to prevent recurrent diarrhoea in patients with Clostridium difficile infection. J Antimicrob Chemother. 2011; 66(12): 2850–2855.
    CrossRefPubMed
  26. Maccaferri S, Vitali B, Klinder A, et al. Rifaximin modulates the colonic microbiota of patients with Crohn's disease: an in vitro approach using a continuous culture colonic model system. J Antimicrob Chemother. 2010; 65(12): 2556–2565.
    CrossRefPubMed
  27. Bajaj JS, Heuman DM, Sanyal AJ, et al. Modulation of the metabiome by rifaximin in patients with cirrhosis and minimal hepatic encephalopathy. PLoS One. 2013; 8(4): e60042.
    CrossRefPubMed
  28. Xu D, Gao J, Gillilland M, et al. Rifaximin alters intestinal bacteria and prevents stress-induced gut inflammation and visceral hyperalgesia in rats. Gastroenterology. 2014; 146(2): 484–96.e4.
    CrossRefPubMed
  29. van Nood E, Vrieze A, Nieuwdorp M, et al. Duodenal infusion of donor feces for recurrent Clostridium difficile. N Engl J Med. 2013; 368(5): 407–415.
    CrossRefPubMed
  30. Health Quality Ontario. Fecal Microbiota Therapy for Clostridium difficile Infection: A Health Technology Assessment. Ont Health Technol Assess Ser. 2016; 16(17): 1–69.
    PubMed
  31. Teasley DG, Gerding DN, Olson MM. Prospective randomised trial of metronidazole versus vancomycin for Clostridium-difficile-associated diarrhoea and colitis. Lancet. 1983; 2(1043): 1046.
  32. Wenisch C, Parschalk B, Hasenhundl M, et al. of vancomycin, teicoplanin, metronidazole, and fusidic acid for the treatment of Clostridium difficile-associated diarrhea. Clin Infect Dis. 1996; 22(813): 818.
  33. Johnson S, Louie TJ, Gerding DN, et al. Polymer aternative for CDI treatment (PACT) Investigators. Vancomycin, metronidazole, or tolevamer for Clostridium difficile infection: results from two multinational, randomized, controlled trials. Clin Infect Dis. 2014; 59(345): 354.
  34. Louie TJ, Miller MA, Mullane KM, et al. Fidaxomicin versus vancomycin for Clostridium difficile infection. N Engl J Med. 2011; 364: 422–431.
  35. Cornely OA, Crook DW, Esposito R, et al. Fidaxomicin versus vancomycin for infection with Clostridium difficile in Europe Canada, and the USA: a double-blind, non-inferiority, randomized controlled trial. Lancet Infect Dis. 2012; 12: 281–289.
  36. Johnson S, Maziade PJ, McFarland LV, et al. Is primary prevention of Clostridium difficile infection possible with specific probiotics? Int J Infect Dis. 2012; 16(11): e786–e792.
    CrossRefPubMed
  37. Johnston BC, Ma SSY, Goldenberg JZ, et al. Probiotics for the prevention of Clostridium difficile-associated diarrhea: a systematic review and meta-analysis. Ann Intern Med. 2012; 157(12): 878–888.
    CrossRefPubMed
  38. Goldenberg JZ, Ma SSY, Saxton JD, et al. Probiotics for the prevention of Clostridium difficile-associated diarrhea in adults and children. Cochrane Database Syst Rev. 2013(5): CD006095.
    CrossRefPubMed
  39. Kujawa-Szewieczek A, Adamczak M, Kwiecień K, et al. The Effect of Lactobacillus plantarum 299v on the Incidence of Clostridium difficile Infection in High Risk Patients Treated with Antibiotics. Nutrients. 2015; 7(12): 10179–10188.
    CrossRefPubMed
  40. Fitzpatrick LR. Probiotics for the treatment of Clostridium difficile associated disease. World J Gastrointest Pathophysiol. 2013; 4(3): 47–52.
    CrossRefPubMed
  41. Na Xi, Kelly C. Probiotics in clostridium difficile Infection. J Clin Gastroenterol. 2011; 45 Suppl: S154–S158.
    CrossRefPubMed

Regulamin

Ważne: serwis https://journals.viamedica.pl/ wykorzystuje pliki cookies. Więcej >>

Używamy informacji zapisanych za pomocą plików cookies m.in. w celach statystycznych, dostosowania serwisu do potrzeb użytkownika (np. język interfejsu) i do obsługi logowania użytkowników. W ustawieniach przeglądarki internetowej można zmienić opcje dotyczące cookies. Korzystanie z serwisu bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zapisane w pamięci komputera. Więcej informacji można znaleźć w naszej Polityce prywatności.

Czym są i do czego służą pliki cookie możesz dowiedzieć się na stronie wszystkoociasteczkach.pl.

Czasopismo Gastroenterologia Kliniczna. Postępy i Standardy dostęne jest również w Ikamed - księgarnia medyczna

 

Wydawcą serwisu jest  VM Media Group sp. z o.o, Grupa Via Medica, ul. Świętokrzyska 73, 80–180 Gdańsk

tel.:+48 58 320 94 94, faks:+48 58 320 94 60, e-mail:  viamedica@viamedica.pl