Trudności i odrębności postępowania diagnostyczno-leczniczego w nieswoistych chorobach zapalnych jelit u dzieci

Streszczenie

Nieswosite choroby zapalne jelit (NChZJ) to narastający problem w pediatrii. U dzieci częściej niż u dorosłych obserwuje się aktywną postać choroby Leśniowskiego-Crohna (ChLC) i częściej konieczna jest immunosupresja. U 39% dzieci po 2 latach wzrasta rozległość zmian zapalnych, a u 24% po 4 latach pojawiają się zwężenia lub powikłania penetracyjne. U dzieci dominuje fenotyp panenteralny (43% v. 3%), rzadsze jest izolowane zajęcie ileum (2% v. 31%) i jelita grubego (15% v. 36%). We wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego (WZJG) w chwili rozpoznania rozległość zmian jest większa u dzieci niż u dorosłych (82% v. 48%). U 46% obserwuje się progresję w kierunku pancolitis. Początek WZJG w dzieciństwie znacznie zwiększa ryzyko kolektomii. Zapalenie jelita grubego w dzieciństwie (0−19 lat) zwiększa ryzyko względne raka jelita grubego do prawie 44 razy. 80% dzieci z ChLC ma niedobory masy ciała i wzrostu, 75% dziewcząt ma menarche dopiero w 16. rż. lub później, częściej wystepują opóźnienie wieku szkieletowego i osteoporoza. Trudności diagnostyczne NChZJ u dzieci wynikają z ograniczeń w wykonywaniu rezonansu magnetycznego < 4. rż., ograniczeń w endoskopii kapsułkowej i enteroskopii dwubalonowej. Częściej u dzieci niejednoznaczna bywa histopatologia. U dzieci w indukcji remisji w ChLC szeroko stosuje się żywienie enteralne równoważne z kortykoterapią, a zdecydowanie bezpieczniejsze. U dzieci terapie standardowe są często mało skuteczne, dostęp do terapii biologicznych ograniczony, a steroidozależność w okresie rozwojowym czyni nieodwracalne spustoszenia. Pomimo różnic NChZJ u dzieci i dorosłych to te same choroby, choć ich dynamika i konsekwencje mogą się nieco różnić.