Niedożywienie u pacjentów z nieswoistymi chorobami zapalnymi
jelit jest najczęstszym powikłaniem, co szczególnie
odbija się na rozwoju fizycznym pacjentów pediatrycznych
przed zakończeniem okresu wzrastania. Dotyczy to zwłaszcza
dzieci z chorobą Leśniowskiego-Crohna, u których w 65%
stwierdzano niedobór wysokości ciała, a u 87% niedobór
masy ciała. W pracy przedstawiono korzystne wyniki leczenia
żywieniowego, które u dzieci nie ustępuje steroidoterapii.
Podsumowano korzystne wyniki leczenia biologicznego
w chorobie Leśniowskiego-Crohna zarówno po zastosowaniu
infliksimabu, jak i adalimubabu. Pozwala ono nie tylko na uzyskanie
remisji, ale także na jej dłuższe utrzymanie, uniknięcie
powikłań, a co ważniejsze — na wygojenie zmian zapalnych
błony śluzowej jelita. Własne obserwacje wskazują na korzystny
efekt leczenia operacyjnego polegającego na usunięciu
zwężonego lub znacznie zmienionego zapalnie odcinka jelita
cienkiego i/ lub grubego, co skutkuje poprawą przyrostów
wysokości i masy ciała, znaczną poprawą samopoczucia,
a u zdecydowanej większości pacjentów wieloletnimi remisjami
w przebiegu choroby.
Monitorowanie stężenia 6-tioguaniny (6-TGN) zapewnia bezpieczeństwo
leczenia tiopurynami przy jednoczesnym stosowaniu
innych leków wpływających na metabolizm azatiopryny
i merkaptopuryny, na przykład allopurinolu. Wydaje się zatem
celowe unowocześnienie terapii tiopurynami przez oznaczenie
6-TGN w erytrocytach.
Podawana doustnie lub dożylnie cyklosporyna może przynieść
bardzo szybką poprawę zarówno u pacjentów dorosłych, jak
i dzieci, ale jej rola w podtrzymaniu remisji jest znikoma,
o czym świadczy wysoki wskaźnik kolektomii w trakcie
pierwszego roku od rozpoczęcia leczenia.