Reumatoidalne zapalenie stawów to przewlekła, autoimmunologiczna choroba tkanki łącznej. Jest to choroba najbardziej złożona pod względem patogenezy wśród chorób autoimmunologicznych. Należy podkreślić istotę wczesnego rozpoznania reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) oraz szybkiego wdrażania skutecznego leczenia, które doprowadzi do remisji choroby. Wprowadzenie leków biologicznych do leczenia zapalenia stawów pod koniec XX wieku okazało się „krokiem milowym” w reumatologii. Leki te zostały ukierunkowane na zahamowanie lub spowolnienie rozwoju choroby. Nie wszyscy pacjenci mogą być jednakże beneficjentami takiego leczenia, ponieważ znaczna liczba chorych na takie leczenie nie odpowiada.
Celem pracy było przeanalizowanie stanu zdrowia pacjentów chorych na RZS leczonych na oddziale reumatologii, w warunkach praktyki klinicznej. W pracy uwzględniono również choroby współistniejące, ograniczenie niepełnosprawności oraz powikłania stawowe i pozastawowe.
Analizie poddano 88 dokumentacji medycznych pacjentów przyjętych na Oddział Chorób Wewnętrznych i Reumatologii. Wśród hospitalizowanych najwięcej było kobiet, osób w związku małżeńskim oraz osób mieszkających w mieście. Pacjenci hospitalizowani to głównie osoby w wieku 61–80 lat.
Pacjenci leczeni biologicznie — 43 osoby, byli hospitalizowani więcej niż raz w ciągu roku. Zazwyczaj byli oni przyjmowani w trybie planowym, raz na miesiąc. Z przeprowadzonych badań wynika, że pacjenci ujęci w programie lekowym mają mniej ograniczeń ruchowych, mniej powikłań stawowych oraz pozastawowych. Są to osoby w wieku 41–60 lat oraz mają wykształcenie wyższe.