Postępy w reumatologii dziecięcej stanowią o konieczności aktualizacji zasad postępowania i wdrażania najnowszych standardów leczenia pacjentów objętych opieką. Poniższe doniesienie przedstawia współczesne zasady postępowania terapeutycznego u pacjentów z U-MIZS, z uwzględnieniem koncepcji Treat to Target (T2T), czyli terapii zmierzającej do uzyskania remisji lub, gdy jest to niemożliwe, alternatywnym celem może być uzyskanie niskiej aktywności choroby. Autorzy pracy odnoszą się jednocześnie do możliwości realizacji tych zaleceń w warunkach polskich, z uwzględnieniem programu lekowego B.33, podkreślając, że opcje terapeutyczne w U-MIZS powinny uwzględniać zarówno indywidualny przebieg choroby, jak i dostępne możliwości leczenia w obowiązującym w Polsce systemie prawnym i organizacyjnym. W początkowym okresie choroby zastosowanie mają niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) oraz glikokortykosteroidy (GKS) w celu opanowania objawów systemowych choroby. Postępy wiedzy dotyczące patogenezy U- -MIZS sprawiły, że obecne strategie terapeutyczne leczenia U-MIZS opierają się na ukierunkowanych metodach z zastosowaniem leczenia antycytokinowego, hamującego aktywność cytokin prozapalnych, przede wszystkim IL-1 i IL-6, dlatego w przypadku braku skuteczności NLPZ i GKS konieczne jest włączenie do leczenia inhibitorów IL-1 lub IL-6. Uważa się za konieczne włączenie do programu B.33 inhibitorów IL-1, przede wszystkim ze względu na ich działanie przyczynowe. Interleukina 1 jest mediatorem wrodzonego układu odpornościowego, jest silnym induktorem gorączki i zapalenia. Inhibitory IL-1 (iIL-1) pozwalają na działanie terapeutyczne oszczędzające GKS, z redukcją ich działań niepożądanych. Ogólny wskaźnik odpowiedzi na leki blokujące IL-1 (anakinra i kanakinumab) jest wysoki, do 90%, zwłaszcza u pacjentów z postacią U-MIZS oporną na leczenie.