Wstęp: Pilne rozpoczęcie dializy otrzewnowej definiowane jest jako konieczność włączenia leczenia nerkozastępczego w ciągu 24–48 godzin po implantacji cewnika dootrzewnowego (Tenckhoffa). Większość chorych ze schyłkową niewydolnością nerek zmuszonych do nagłego rozpoczęcia leczenia, wynikającego z raptownego pogorszenia się stanu klinicznego czy złych wyników badań laboratoryjnych, ma zakładany czasowy cewnik naczyniowy do hemodializy. Dializa otrzewnowa, jako metoda interwencyjnej terapii nerkozastępczej, stosowana z wyboru głównie w nefrologii dziecięcej, ma też swoje niedoceniane miejsce u osób dorosłych. W dostępnej literaturze ilość informacji o jej zastosowaniu w powyższym wskazaniu jest dość skąpa, jednakże z wyraźnie nakreślonym profilem bezpieczeństwa. Opis przypadku: 26-letnia kobieta z wywiadem przewlekłej choroby nerek, niepełnosprawności intelektualnej stopnia średniego, przyjęta do Kliniki Nefrologii z powodu skrajnie wysokich parametrów przemiany azotowej oraz głębokiej niedokrwistości. W badaniu przedmiotowym stwierdzono bladość powłok skórnych i śluzówek, szmer tarcia osierdzia (w echo serca cechy tamponady). Biorąc pod uwagę całość obrazu klinicznego, niedokrwistość zagrażającą życiu oraz brak zgody na transfuzję krwi i perikardiocentezę ze strony pacjentki oraz jej rodziców, zakwalifikowano chorą do dializy otrzewnowej. W dniu implantacji cewnika Tenckhoffa rozpoczęto dializę, suplementację erytropoetyny i żelaza. Początkowo obserwowano przeciek płynu przy cewniku, w trakcie dalszej terapii przebieg dializy niepowikłany. W 44 dobie hospitalizacji pacjentkę, w stanie znacznej poprawy klinicznej oraz ze stężeniem hemoglobiny 7,8 g/dl, wypisano do domu. Wnioski: Dializa otrzewnowa, będąc równoważną w skuteczności z hemodializą, a w uzasadnionych przypadkach klinicznych metodą wręcz z wyboru, wciąż pozostaje niewielkim procentem interwencyjnego leczenia nerkozastępczego.