Niedokrwistość nerkopochodna — nowe wyzwania i nowe rozwiązania

Abstract

Niedokrwistość nerkopochodna jest jednym z głównych
powikłań klinicznych rozwijających się u pacjentów
z przewlekłą chorobą nerek (PChN). Po wyrównaniu
niedoborów żelaza, kwasu foliowego
i ograniczeniu działania innych czynników sprawczych
niedokrwistości leczenie za pomocą środków
stymulujących erytropoezę (ESA) jest standardem od
ponad dwudziestu pięciu lat. Istnieje kilka oryginalnych
preparatów ESA, natomiast w ostatnich latach
pojawiło się wiele leków bionastępczych z tej grupy,
co po sprawdzeniu wiarygodności i bezpieczeństwa,
prowadzi wprost do korzystnych następstw farmakoekonomicznych
i obniżenia kosztów leczenia. Przykładem
takiego leku bionastępczego jest preparat
erytropoetyny a — Binocrit®. W pracy omówiono
szczegółowo badanie, w którym poddano analizie
efektywność oraz bezpieczeństwo stosowania tego
leku u 1500 pacjentów w dziesięciu krajach europejskich.
Potwierdzono w nim, że Binocrit® to efektywny
i bezpieczny w stosowaniu preparat ESA stanowiący
alternatywę terapeutyczną dla innych leków z tej
grupy. Nic zatem dziwnego, że obecnie w Polsce
łącznie za pomocą tego preparatu leczonych jest ponad
1700 chorych ze schyłkowym stadium PChN,
a w całej Europie dotyczy to ponad 80 000 osób.
Drugi problem, na który zwrócono uwagę w niniejszym
opracowaniu, to wciąż istniejąca dyskrepancja
pomiędzy teorią a praktyką w leczeniu niedokrwistości
nerkopochodnej. W tak zwanej erze po badaniu
o akronimie TREAT ustalono powszechnie, że docelowe
stężenie Hb należy utrzymywać w granicach 10–
–12 g/dl, a szczególnie dotyczy to osób z dodatkowymi
czynnikami ryzyka (chorzy po udarze mózgowym, ze
schorzeniami układu sercowo-naczyniowego, z cukrzycą
bądź osoby w podeszłym wieku). U tych osób
zdecydowanie nie powinno się przekraczać granicy
12 g/dl. Taką opinię prezentowała także zdecydowana
większość indagowanych o to prawie 1200 nefrologów
z 11 krajów europejskich w ramach wstępnej
analizy badania MONITOR-CKD5. Jednak przy
sprawdzeniu wyjściowych wyników tego badania
okazało się, że niemal u 80% pacjentów należących
do wymienionych grup ryzyka stężenie Hb przekracza
omawianą granicę. Oznacza to, że wciąż potrzebna
jest pogłębiona reedukacja społeczności medycznej
w tym zakresie i można mieć nadzieję, że po zakończeniu
dwuletniej obserwacji w ramach badania
MONITOR-CKD5 okaże się, że istotnie zalecenia i opinie
są zgodne z codzienna praktyką terapeutyczną.