Witamina D — kardio- i nefroprotekcja

Abstract

Przewlekła choroba nerek jest coraz bardziej rozpowszechniona,
zatem zastosowanie wszystkich elementów
postępowania nefroprotekcyjnego może odsunąć
konieczność leczenia nerkozastępczego o wiele
lat, co spowoduje, że koszt roczny takiego leczenia
będzie istotnie niższy niż leczenia nerkozastępczego.
Obecnie w armamentarium nefroprotekcji i kardioprotekcji
coraz częściej pojawia się witamina D. Wyniki
badań u chorych hemodializowanych sugerują,
iż leczenie pochodnymi witaminy D ma korzystny
wpływ na układ sercowo-naczyniowy. W badaniach
eksperymentalnych dostarczono dowodów na potencjalne
mechanizmy działania nefroprotekcyjnego
analogów witaminy D. Potencjalne nefroprotekcyjne
działanie aktywnych metabolitów witaminy D polega
na hamowaniu układu renina–angiotensyna–aldosteron,
zmniejszeniu aktywacji czynnika jądrowego kB
(NF-kB) i stanu zapalnego, hamowaniu szlaku Wnt/b
kateniny oraz efekcie bezpośrednim na ekspresję
białek błony szczelinowatej w kłębuszku (zarówno
poprzez bezpośrednią stymulację genów lub wtórnie
zapobiegając utracie podocytów). Mimo że jest coraz
więcej dowodów świadczących o działaniu nefroi
kardioprotekcyjnym witaminy D, to jednak dokładne
mechanizmy nie są jeszcze do końca poznane i wiele
pytań pozostaje ciągle bez odpowiedzi. Witamina D
wydaje się obiecującą możliwością, jednak należy
pamiętać, że witamina D to nie kwas acetylosalicylowy
i jej zastosowanie jako leku kardio- i nefroprotekcyjnego
powinno być oparte na dowodach z wieloośrodkowych
randomizowanych badań klinicznych,
najlepiej z twardymi punktami końcowymi.