Spojrzenie na zaburzenie gospodarki wapniowo-fosforanowej u pacjentów leczonych hemodializami po badaniu IMPACT-SHPT

Abstract

Zwiększone wydzielanie parathormonu przez komórki
przytarczyc obserwowane u większości chorych
z przewlekłą chorobą nerek jest związane ze zwiększoną
śmiertelnością sercowo-naczyniową. Współczesne
strategie leczenia wtórnej nadczynności
przytarczyc u chorych ze schyłkową niewydolnością
nerek obejmują podawanie kalcymimetyków, witaminy
D lub jej analogów bądź stosowanie tych leków
w skojarzeniu oraz leczenie towarzyszących zaburzeń
mineralnych. Do tej pory w nielicznych badaniach dokonano
bezpośrednich porównań tych uzupełniających
się strategii leczniczych. Porównanie takie było
celem badania IMPACT-SHPT, którym objęto chorych
przewlekle hemodializowanych ze stężeniem PTH
w zakresie 300–800 pg/ml i bez istotnych klinicznie
zaburzeń kalcemii i fosfatemii. W czasie 28 tygodni
aktywnego leczenia wykazano, że strategia leczenia
oparta na podawaniu parykacytolu z uzupełniającym
leczeniem cynakalcetem tylko w przypadku hiperkalcemii
prowadziła częściej do uzyskania stężenia PTH
w docelowym zakresie 150–300 pg/ml w porównaniu
ze schematem leczenia opartego na chlorowodorku
cynakalcetu z niewielką dawką witaminy D indywidulanie
dobieraną na podstawie kalcemii i stężenia PTH.
Częstość hiperkalcemii była niewielka u chorych leczonych
parikalcytolem. Podawanie cynakalcetu było
częściej związane z występowaniem stężenia wapnia
w surowicy < 8,4 mg/dl, rzadko jednak to zaburzenie
było istotne klinicznie. W badaniu tym wykazano, że
skuteczną kontrolę wydzielania parathormonu u hemodializowanych
chorych ze średnio zaawansowaną
nadczynnością przytarczyc można uzyskać poprzez
stosowanie leczenia opartego na podawaniu parykalcytolu
uzupełnianego o podawanie cynakalcetu jedynie
doraźnie w razie hiperkalcemii.