Plazmafereza — rola pielęgniarki w opiece nad pacjentem

Abstract

Wiele chorób, w tym między innymi zespół Goodpasture’a, krioglobulinemia, szybko postępujące kłębuszkowe zapalenie nerek, jest spowodowanych przez tak zwane mechanizmy autoimmunologiczne. W chorobach o podłożu autoagresyjnym system immunologiczny człowieka omyłkowo podejmuje działania przeciwko sobie, atakując własne tkanki. Niektóre z wyspecjalizowanych komórek biorących udział w tym procesie mogą atakować organizm bezpośrednio, podczas gdy inne mogą produkować przeciwciała, które dokonują ataku, krążąc we krwi chorego. Przeciwciała wytwarzane przez organizm przeciwko własnym tkankom nazywamy autoprzeciwciałami. Długoletnie obserwacje wykazały skuteczność plazmaferezy jako leczenia wspomagającego standardowe leczenie farmakologiczne, mającego zadanie osłabić działanie układu immunologicznego. Plazmafereza, czasami nazywana terapeutyczną wymianą osocza, to proces, w czasie którego dochodzi do oddzielenia i usunięcia osocza wraz z zawartymi w nim czynnikami patogennymi. Zabieg plazmaferezy może trwać kilka godzin, a jego efektywność zależy bezpośrednio od ilości wymienionego osocza. Sam zabieg jest uważany za w miarę bezpieczny, jednakże czasami mogą się pojawiać objawy uboczne, które stanowią zapowiedź poważnych komplikacji. W XXI wieku pielęgniarki nefrologiczne coraz częściej spotykają się w swojej codziennej praktyce zawodowej z nowymi technologiami, dlatego ważny jest fakt ciągłego uaktualniania wiedzy i efektywnego jej wykorzystywania.
Forum Nefrologiczne 2011, tom 4, nr 2, 171–176