Hydrothorax u chorego dializowanego otrzewnowo

Abstract

Hydrothorax u chorego dializowanego otrzewnowo może być objawem chorób płuc i opłucnej, niewydolności krążenia i przewodnienia. Ze względu na odmienne leczenie u tych chorych należy zawsze brać pod uwagę możliwość zacieku otrzewnowo-opłucnowego jako powikłania dializy otrzewnowej związanego z podwyższonym ciśnieniem śródbrzusznym.
W zależności od wielkości połączenia otrzewnowo- opłucnowego nasilenie objawów może być bardzo zróżnicowane, od nieobecnych do niewydolności oddechowej wymagającej doraźnej interwencji. Większość wrodzonych połączeń ujawnia się wkrótce po rozpoczęciu leczenia dializą otrzewnową. Zacieki późne mają na ogół związek z przebytymi urazami jamy brzusznej. Rozpoznanie hydrothorax potwierdza zdjęcie radiologiczne klatki piersiowej.
Badanie biochemiczne płynu uzyskanego w czasie nakłucia opłucnej wykazujące w nim wysokie stężenie glukozy w porównaniu ze stężeniem glukozy we krwi potwierdza rozpoznanie zacieku. W wątpliwych przypadkach rozstrzyga scyntygrafia jamy opłucnowej po dootrzewnowym podaniu znakowanych technetem albumin. Powszechnie akceptowane jest leczenie zachowawcze zacieków polegające na czasowej przerwie w wykonywaniu dializy otrzewnowej i przeniesieniu do leczenia w programie hemodializ lub w wybranych przypadkach wykonywanie wymian zmniejszoną objętością płynu w pozycji półsiedzącej. W razie niepowodzenia leczenia zachowawczego istnieją wskazania do interwencji chirurgicznej lub chemicznej obliteracji jamy opłucnowej.