WYBRANE PROBLEMY KLINICZNE

Elżbieta Nowacka

Zakład Nauczania Anestezjologii i Intensywnej Terapii WUM, Warszawa

Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii SPSK im prof. A. Grucy, Otwock

Oddział Anestezjologii Szpital Kliniczny im. ks. A. Mazowieckiej, Warszawa

Pacjent leczony rywaroksabanem ma mieć operację — zalecenia anestezjologa

Patient treated with rivaroxaban will be have surgery — recomendation of anaesthesiologist

WSTĘP

W praktyce każdego lekarza rodzinnego coraz częściej spotyka się pacjentów przygotowywanych do zabiegów operacyjnych, przewlekle leczonych nowoczesnymi bezpośrednimi inhibitorami aktywnego czynnika X, których przedstawicielem w warunkach polskich jest głównie rywaroksaban [1, 2]. Zabieg operacyjny to jedna z opcji terapeutycznych wydłużających czas i poprawiających jakość życia w grupie pacjentów, obciążonych licznymi chorobami związanymi z wiekiem. Jednak, aby pacjent w wieku podeszłym mógł cieszyć się z efektów przeprowadzonego zabiegu, powinien być do takiego leczenia prawidłowo przygotowany, a operowany w możliwie najlepszym lub optymalnie wyrównanym dla siebie stanie ogólnym [3]. Zindywidualizowane podejście do chorego, nakierowane na cel, zmniejsza ryzyko powikłań okołooperacyjnych, ale wymaga często wielodyscyplinarnej współpracy lekarza rodzinnego, kardiologa, chirurga i anestezjologa oraz ogromnego zaangażowania całego zespołu terapeutycznego. Wiedzy — często z pogranicza innych specjalności, śledzenia zmieniających się wytycznych, wzajemnego zrozumienia i szacunku. Spotkanie specjalistów w jednym czasie przy łóżku chorego lub w przyszpitalnej przychodni i możliwość uzyskania konsensusu opisującego właściwe postępowanie terapeutyczne dla dobra chorego jest praktycznie w warunkach codziennej praktyki niemożliwe. W wielu ośrodkach, zwłaszcza monoprofilowych (szpitale okulistyczne, urazowo-ortopedyczne, położniczo-ginekologiczne, urologiczne, onkologiczne itp.) przygotowanie przedoperacyjne pacjentów z chorobami układu krążenia koordynować będą lekarze anestezjolodzy, którzy są jednocześnie ekspertami w zakresie swoistych wymogów proponowanej procedury chirurgicznej, jak i planowanego sposobu znieczulenia. Dla podjęcia właściwych decyzji terapeutycznych związanych najczęściej z koniecznością modyfikacji leczenia przeciwkrzepliwego rywaroksabanem w okresie okołooperacyjnym istotne jest zdefiniowanie następujących działań: trybu i wskazań do leczenia operacyjnego; rodzaju i zakresu operacji; ryzyka powikłań krwotocznych zależnych od proponowanej procedury chirurgicznej; wskazań do leczenia przeciwkrzepliwego i ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych [3, 4]. Znajomość mechanizmu działania, farmakodynamiki i farmakokinetyki oraz stan kliniczny pacjenta warunkuje moment odstawienia leku w okresie przedoperacyjnym.

RYWAROKSABAN — MECHANIZM DZIAŁANIA, FARMAKOKINETYKA I FARMAKODYNAMIKA

Rywaroksaban należy do nowoczesnych doustnych leków przeciwkrzepliwych, niebędących pochodnymi antywitaminy K (non vitamin-K oral anticoagulant; NOAC, novel oral anticoagulant) i jest bezpośrednim inhibitorem czynnika Xa. Zahamowanie aktywności tego czynnika krzepnięcia uniemożliwia konwersję protrombiny do trombiny, a tym samym tworzenie skrzepu. Lek nie hamuje trombiny i nie wpływa na płytki krwi. Stopień inhibicji aktywności czynnika Xa zależy od dawki leku. Preparat wchłania się szybko i osiąga maksymalne stężenie w osoczu w krótkim czasie po podaniu tabletki oraz charakteryzuje się prawie liniową farmakokinetyką w zakresie dawek do około 15 mg raz na dobę. Wiąże się z białkami osocza w znacznym odsetku, głównie z albuminami, i z tego powodu nie podlega dializie. Około dwóch trzecich podanej dawki rywaroksabanu podlega przemianom metabolicznym, z czego połowa jest wydalana przez nerki, a druga połowa z kałem. Pozostała jedna trzecia podanej dawki w postaci niezmienionego związku wydala się przez nerki z moczem, głównie poprzez aktywne wydzielanie nerkowe. Rywaroksaban metabolizowany jest przez CYP3A4, CYP2J2 oraz w niezależnych od CYP przemianach. Główne mechanizmy biotransformacji to oksydacyjny rozkład części morfolinonowej oraz hydroliza wiązań amidowych. Klirens ogólnoustrojowy wynosi około 10 l/godz., a eliminacja leku z osocza następuje z końcowym okresem półtrwania, zależnym od wieku, a w mniejszym stopniu od masy pacjenta. U chorych z zaburzeniami funkcji wątroby stwierdzono zwiększone oddziaływanie preparatu na organizm — proporcjonalnie do stopnia uszkodzenia wątroby. U pacjentów z tej grupy, podobnie jak u pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności nerek, stwierdzano zmniejszone wydalanie rywaroksabanu (tab. 1) [5, 6].

AUC (area under the curve) — pole powierzchni pod krzywą zmian stężenia leku w czasie

Brak konieczności rutynowej oceny efektywności przeciwkrzepliwej rywaroksabanu jest ogromnym plusem w standardowych warunkach długoterminowej terapii ambulatoryjnej [7]. Jednak w sytuacji zakwalifikowania chorego do planowego zabiegu operacyjnego lub wystąpienia krwawienia zagrażającego życiu i/lub konieczności wykonania pilnego zabiegu operacyjnego, ocena wpływu leku na funkcję układu krzepnięcia może mieć kluczowe znaczenie i warunkować podejmowane decyzje [8–10]. W badaniach populacyjnych obserwowany jest szeroki zakres terapeutycznych stężeń rywaroksabanu, od wartości poniżej 20 ng/ml do ponad 660 ng/ml [11, 12]. Złotym standardem jest oznaczanie aktywności anty-Xa. Z uwagi na bardzo dobrą precyzję i dokładność metody ważne jest oznaczenie stężenia leku w surowicy krwi pacjenta z użyciem tradycyjnych metod chemii analitycznej — spektrometrii masowej połączonej z chromatografią cieczową [13, 14]. W przyszłości jako przyłóżkowa metoda oceny siły działania leku może posłużyć tromboelastometria lub tromboelastografia (ROTEM, TEG). Wykazano korelację pomiędzy stężeniem rywaroksabanu w surowicy krwi pacjenta a wynikiem badania i wyglądem krzywej [15]. Badanie ilościowe oceniające efekt przeciwkrzepliwy rywaroksabanu to oznaczenie aktywności anty-Xa [16, 17]. Do pracowni należy dostarczyć osocze cytrynianowe pacjenta. Warunkiem prawidłowo wykonanego oznaczenia jest pomiar w obecności odpowiedniego kalibratora, a wynik wyrażony w ng/ml, lekarz otrzymuje po około dwóch godzinach od dostarczenia próbki do laboratorium. Obserwowano różnice miedzy wynikami oznaczeń uzyskiwanymi za pomocą różnych zestawów odczynnikowych, co uniemożliwia porównywanie danych z różnych ośrodków [13, 18, 19]. Za alternatywną metodę stosowaną w kontroli leczenia inhibitorami czynnika Xa uznany został czas krzepnięcia w obecności jadu węża Russella (dRVVT) w wersji kalibrowanej [20]. Niestety mała dostępność wymienionych powyżej sposobów kontrolowania w warunkach polskich jest trudna. W codziennej praktyce klinicznej lekarze są często zmuszeni opierać się tylko na wynikach oznaczeń rutynowych czasów układu krzepnięcia: protrombinowego (PT), kaolinowo-kefalinowego (APTT) i trombinowego (TT) oraz ich wzajemnych korelacji jako badań przesiewowych [21– 23] (w przypadku rywaroksabanu orientacyjna ocena przy określaniu czasu protrombinowego). Klasyczne testy oceniające szlak zewnątrzpochodny, wewnątrzpochodny i drogę wspólną mogą ulegać wydłużeniu, ale na ich podstawie nie można wyciągać wniosków o sile efektu przeciwkrzepliwego, a tym samym o prawdopodobnym stężeniu leku w surowicy krwi. Analiza wyników oznaczeń parametrów hemostazy wykazała, że czas PT jest bardziej czuły niż APTT, w odniesieniu do stężeń poszczególnych czynników krzepnięcia. U pacjentów leczonych rywaroksabanem może wystąpić niewielkie wydłużenie zarówno czasu PT, jak i APTT. Czas protrombinowy jest mało wrażliwy, a czas APTT względnie mało diagnostyczny, dlatego znajdują zastosowanie jedynie we wstępnej ocenie i nie mogą być wykorzystywane do potwierdzenia eliminacji rywaroksabanu z organizmu [13, 18]. Z uwagi na większe wydłużenie PT niż APTT stosowanie rywarkosabanu może silnie oddziaływać na oznaczenia czynników krzepnięcia toru zewnątrzpochodnego oraz drogi wspólnej (czynnik: VII, X, V i II) i zaniżać aktywność mierzonych czynników [24]. Wykonanie testu korekcji nie normalizuje badanego czasu, co sugeruje obecność inhibitorów czynników II, VII, V i X i może stwarzać trudności diagnostyczne przy łóżku chorego. Rywaroksaban zawyża wynik pomiaru białka C i S, oznaczanych z wykorzystaniem metod wykrzepiania [25]. Bezpośrednie inhibitory czynnika Xa dają fałszywie dodatnie wyniki badań w kierunku antykoagulantu tocznia (LA), nawet w sytuacji, gdy APTT jest prawidłowe, ale nie wpływają na pomiar przeciwciał antyfosfolipidowych metodą ELISA (enzyme-linked immunosorbent assay). Wszystkie NOAC nie oddziałują na badania wykonywane z użyciem substratów chromogennych i metod immunoenzymatycznych, w tym oznaczenia dimeru D, antygenu wolnego białka S i białka C metodą chromogenną, oraz antygenu i aktywności czynnika von Willebranda [13, 18]. Czas TT u pacjentów leczonych rywaroksabanem nie ulega zmianie [13, 26].

POSTĘPOWANIE OKOŁOOPERACYJNE Z PACJENTEM LECZONYM RYWAROKSABANEM W TRYBIE PLANOWYM

Leczenie przeciwzakrzepowe, niezależnie od rodzaju leku antykoagulacyjnego, wiąże się ze zwiększonym ryzykiem krwawień w trakcie operacji i po jej zakończeniu. Sposób modyfikacji leczenia antykoagulacjnego powinien uwzględniać zarówno ryzyko potencjalnych powikłań krwotocznych w sytuacji utrzymania dotychczasowego leczenia, jak i ocenę stopnia ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych w przypadku zakończenia stosowania antykoagulantów. Lekarz prowadzący (kardiolog, internista, lekarz rodzinny, lekarz pierwszego kontaktu) powinien w swojej opinii przedoperacyjnej dotyczącej stanu ogólnego pacjenta oraz stopnia wyrównania chorób współistniejących zawrzeć dokładne informacje co do stosowanej dawki rywaroksabanu, wskazań do jego włączenia oraz potencjalnego ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych. Stratyfikację ryzyka zakrzepowo-zatorowego zdefiniowano jako ryzyko wysokie, umiarkowane i niskie, a grupy pacjentów podzielono w zależności od sytuacji klinicznej, biorąc pod uwagę migotanie przedsionków, zakrzepicę żył głębokich i/lub zatorowość płucną [3]. Do grupy wysokiego ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych zalicza się pacjentów z migotaniem przedsionków, u których stwierdzono: 5–6 pkt w skali CHADS2, przebyty udar lub epizod przemijającego ataku niedokrwiennego (TIA, transient ischemic attack) w ciągu ostatnich trzech miesięcy lub reumatyczną wadę serca. Pacjenci z niższą punktacją w skali CHADS2 należą go grupy ryzyka umiarkowanego (CHADS2 = 3–4 pkt) lub niskiego (CHADS2 = 0–2 pkt). Chorzy z zakrzepicą żył głębokich i/lub zatorowością płucną do trzeciego miesiąca od epizodu oraz z trombofilią lub zespołem antyfosfolipidowym mają duże ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych. Tak sporządzona informacja pozwoli na odpowiednie przygotowanie pacjenta w oddziale chirurgicznym zarówno do zabiegu operacyjnego, jak i na właściwe prowadzenie chorego w bezpośrednim okresie pooperacyjnym. Drugim elementem warunkującym prawidłowe postępowanie jest ocena powikłań krwotocznych skorelowanych z planowanym zabiegiem operacyjnym (tab. 2) [3, 4].

U chorych, u których ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych jest duże, każde nawet czasowe przerwanie terapii antykoagulacyjnej może spowodować wzrost liczby powikłań w układzie naczyniowym. Stąd sugestie wskazujące, że niektóre zabiegi związane z niskim ryzykiem powikłań krwotocznych należy wykonać bez przerywania leczenia przeciwkrzepliwego. „Małe” zabiegi stomatologiczne (ekstrakcja do trzech zębów, chirurgia przyzębia, nacięcie ropnia, wszczepienie implantu), dermatologiczne (nacięcie ropnia, usunięcie małych zmian skórnych) czy okulistyczne (operacje zaćmy lub jaskry) należy wykonać wówczas, gdy stężenie leku w surowicy krwi jest najniższe, to znaczy tuż przed przyjęciem kolejnej dawki preparatu [3]. Z uwagi na niekorzystny wpływ terapii pomostowej heparynami drobnocząsteczkowymi, polegający na wzroście ryzyka powikłań krwotocznych zarówno krwawień drobnych, jak i dużych i jednoczesnym braku zwiększonego ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych [27] u większości pacjentów leczonych rywaroksabanem rutynowe postępowanie przedoperacyjne polega na jego odstawieniu na odpowiednio długi czas, zależny od klirensu kreatyniny u chorego i przewidywalnego krwawienia [3, 27–29]. Zaleca się przerywanie leczenia antykoagulacyjnego przed operacją na okres 24 godzin w przypadku interwencji chirurgicznych charakteryzujących się „normalnym” ryzykiem krwawienia, a 48 godzin w przypadku ryzyka podwyższonego i/lub konieczności wykonania blokad centralnych (ryc. 1) [4, 27–31].

Rycina 1. Zasady odstawiania rywaroksabanu przed planowym zabiegiem operacyjnym

U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min oraz umiarkowanie bądź znacznie zwiększonym ryzyku powikłań krwotocznych moment przerwania leczenia antykoagulacyjnego przed operacją ustala się indywidualnie [27–31]. W tej grupie należy monitorować stężenia rywaroksabanu w surowicy krwi przed zabiegiem operacyjnym, gdyż posługiwanie się tylko kryterium czasu może być mylące. Pernod i wsp. sugerują, że pomiar stężenia NOAC w osoczu jest najlepszym sposobem oceny resztkowej aktywności leku i szacowania ryzyka krwawienia (ryc. 2) [21].

Rycina 2. Algorytm postępowania z pacjentem zakwalifikowanym do interwencji chirurgicznej w zależności od stężenia rywaroksabanu w surowicy krwi

W ośrodkach, w których nie ma możliwości oceny stężeń NOAC w surowicy krwi, należy posiłkować się korelacją czasu APTT i PT, wyrażonego w indeksie RATIO, który jest stosunkiem odpowiedniego czasu osocza badanego do czasu osocza wzorcowego (ryc. 3) [21].

Rycina 3. Algorytm postępowania z pacjentem zakwalifikowanym do interwencji chirurgicznej w zależności od wyniku rutynowych badań układu krzepnięcia

POSTĘPOWANIE OKOŁOOPERACYJNE Z PACJENTEM LECZONYM RYWAROKSABANEM W TRYBIE PILNYM I W KRWAWIENIACH ZAGRAŻAJĄCYCH ŻYCIU

Leczenie przeciwkrzepliwe, zwłaszcza u pacjentów z chorobami współistniejącymi, wiąże się z możliwością wystąpienia krwawienia w trakcie leczenia. Ryzyko krwawień u pacjentów leczonych doustnymi antykoagulantami zarówno antagonistami witaminy K, jak i lekami nowoczesnymi nie jest jednorodne i zależy od wielu czynników. Dokładna jego estymacja jest trudna. W literaturze opisano wiele skal: Anticoagulation and Risk Factors in Atrial Fibrillation (ATRIA; niedokrwistość, współistniejąca choroba nerek, wiek powyżej 75. roku życia, krwawienie, nadciśnienie tętnicze); HAS-BLED (nadciśnienie tętnicze, upośledzenie funkcji nerek i/lub wątroby, udar, krwawienie, labilne wartości INR, wiek powyżej 65. roku życia, leki i/lub alkohol); HEMORRHAGE (upośledzenie funkcji nerek i/lub wątroby, alkohol, choroba nowotworowa, wiek powyżej 75. roku życia, zmniejszenie liczby płytek w surowicy krwi i/lub upośledzenie funkcji, krwawienie, nadciśnienie tętnicze, niedokrwistość, uwarunkowania genetyczne, ryzyko urazu, udar) [32, 33]. Spośród badanych schematów skala HAS-BLED okazała się najlepsza, najprecyzyjniej identyfikująca chorych z podwyższonym ryzykiem wystąpienia krwawienia na podstawie rosnącej liczby punktów (wartość p < 0,0001) [34]. Większość innych skal stratyfikacji ryzyka krwawienia jest złożona i nie przyjęła się w codziennej praktyce klinicznej. Zwiększone ryzyko krwawienia występuje u pacjentów z wrodzonymi lub nabytymi zaburzeniami krzepnięcia krwi, niekontrolowanym ciężkim nadciśnieniem tętniczym krwi, schorzeniami przewodu pokarmowego bez czynnego owrzodzenia, które mogą być przyczynami krwawienia (na przykład choroba zapalna jelit, zapalenie przełyku, zapalenie żołądka i choroba refluksowa przełyku), retinopatią naczyniową oraz rozstrzeniami oskrzeli [5]. Istnieje wiele objawów klinicznych sugerujących możliwość przedawkowania rywaroksabanu: krwiomocz, krwawienie ze śluzówek nosa i/lub dziąseł przy myciu zębów, krwawienie z przewodu pokarmowego (czarne stolce, krew w stolcu, fusowate wymioty); krwioplucie, siniaki. U mężczyzn krwawienia po zacięciu przy goleniu, a u kobiet przedłużające się, obfite miesiączki mogą sygnalizować nadmierny efekt antykoagulacyjny [35]. Klinicznie istotne krwawienie u pacjenta leczonego rywaroksabanem wymaga dokładnej oceny stanu chorego oraz wdrożenia postępowania adekwatnego z jednej strony do utraconej objętości krwi krążącej, a z drugiej uwzględniającego potencjalne miejsce i przyczynę krwawienia [36]. Proces diagnostyczno-terapeutyczny wymaga wstępnej odpowiedzi na dwa podstawowe pytania: po pierwsze czy krwawienie jest spowodowane wyłącznie terapią? Oraz drugie, czy objawem związanym z potencjalnym urazem, nierozpoznanym procesem nowotworowym, chorobą wrzodową itp. Każdorazowo należy ustalić dawkę i godzinę przyjęcia rywaroksabanu, skalkulować możliwość oceny efektywności przeciwkrzepliwej (APTT RATIO, PT RATIO, GFR, ROTEM/TEG i/lub testy ilościowe — anty-Xa), uwzględnić obecność czynników sprzyjających krwawieniu (małopłytkowość, stosowanie NLPZ, leki przeciwpłytkowe, niedobór witaminy K, choroby wątroby). Na podstawie dokładnej oceny stanu ogólnego pacjenta i wyników badań laboratoryjnych należy ocenić stopień utraty i ewentualne wskazania do transfuzji preparatów krwi. Całość obrazu klinicznego i uzyskane wyniki badań laboratoryjnych warunkują prawidłowe postępowanie [4, 21, 28, 29]. Pierwszy krok to odstawienie leku. Jeżeli od przyjęcia tabletki do momentu hospitalizacji nie minęło więcej niż dwie godziny należy podać doustnie węgiel aktywowany w celu opóźnienia wchłaniania preparatu oraz ocenić stężenie leku w surowicy krwi, gdy jest mniejsze niż 30 ng/ml lub APTT RATIO i PT RATIO < 1,2 należy rozpocząć leczenie objawowe oraz zastosować techniki hemostazy miejscowej. W przypadku wyższych stężeń lub przy APTT RATIO i PT RATIO > 1,2 postępowanie powinno być zindywidualizowane [4, 21]. Należy rozpocząć przetaczanie zbilansowanych krystaloidów w celu zachowania perfuzji narządowej oraz podaż leków prohemostatycznych hamujących fibrynolizę — kwas traneksamowy dożylnie, w dawce wstępnej 1 g. Obniżenie stężenia hemoglobiny o więcej niż 2 g/dl, zwłaszcza u pacjentów z chorobą niedokrwienną mięśnia sercowego może stanowić wskazanie do transfuzji koncentratu krwinek czerwonych. U chorych niestabilnych hemodynamicznie spełniających kryteria masywnej utraty (utrata powyżej 20% objętości krwi krążącej) należy rozpocząć masywną transfuzję (koncentrat krwinek czerwonych, osocze świeżo mrożone, krioprecypitat, koncentrat krwinek płytkowych) według zalecanych algorytmów. Każdy pacjent wymaga indywidualnej oceny pod względem ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych i krwotocznych, a decyzja o zastosowaniu leków znoszących efekt przeciwkrzepliwy powinna być podejmowana bardzo ostrożnie. Większość autorów nie zaleca jednak rutynowego profilaktycznego stosowania tych leków [4, 21, 28, 29]. Takie postępowanie można rozważyć jedynie w przypadku nadmiernego krwawienia śród- i pooperacyjnego, jeżeli zaistniała konieczność chirurgicznego opanowania krwawienia.

Tylko w grupie pacjentów, u których doszło do:

• masywnego krwotoku z klinicznymi objawami ciężkiego wstrząsu, którego nie można opanować postępowaniem konwencjonalnym;

• anatomicznie krytycznego krwawienia o lokalizacji śródczaszkowej, rdzeniowej, ocznej, osierdziowej, stawowej, zaotrzewnowej, mięśniowej, zagrażającego życiu pacjenta bądź funkcji narządu;

• konieczność pilnej interwencji chirurgicznej w celu opanowania krwawienia;

• konieczność zastosowania procedur z zakresu neurologii interwencyjnej lub procedur endoskopowych;

• kwalifikacji do pilnej interwencji chirurgicznej w ciągu sześciu godzin od podjęcia decyzji o konieczności rozpoczęcia zabiegu i braku możliwości odroczenia operacji — można rozważyć dożylne podanie niespecyficznych koncentratów czynników krzepnięcia: zespołu czynników protrombiny (PCC, prothrombin complex concentrate) w dawce 25–50 j./kg m.c. [37, 38] lub zespołu aktywowanych czynników protrombiny (aPCC — FEIBA) [39] w dawce 50–80 j./kg m.c. (ryc. 4) [4, 21, 29].

Rycina 4. Algorytm postępowania z pacjentem leczonym rywaroksabanem w sytuacji zagrożenia życia

U pacjentów leczonych rywaroksabanem zastosowanie czteroskładnikowego PCC, w dawce wstępnej 25–50 j./km m.c. jest klinicznie efektywne [40–42]. W ciągu 20 minut od zakończenia podaży PCC dochodzi do normalizacji czasu protrombinowego, co umożliwia bezpieczne rozpoczęcie procedury leczenia chirurgicznego [43]. Badania doświadczalne, prowadzone na zdrowych ochotnikach wykazały, że PCC, aPCC oraz rVIIa normalizują wydłużony czas PT po dodaniu do osocza skuteczniej, niż u pacjentów otrzymujących rywaroksaban; ale tylko PCC i aPCC zmodyfikowało wszystkie nieprawidłowe wskaźniki generacji trombiny [44]. Potencjał trombogenny aPCC, z uwagi, że zawiera w składzie aktywowany czynnik VII, może być większy niż PCC [45, 46]. Nie wykazano korzyści z rutynowego zastosowania rVIIa w celu odwrócenia działania rywaroksabanu i obecnie jego stosowanie nie jest zalecane [4, 21, 29, 47]. Trwają prace kliniczne nad antidotum dla ksabanów (rywaroksaban, apiksaban, edoksaban), którym jest rekombinowany czynnik Xa — andexanet alfa (PRT064445; Portola Pharmaceuticals, San Francisco,
CA, Stany Zjednoczone) [48].

PODSUMOWANIE

Największe zalety rywaroksabanu to duża skuteczność w prewencji i leczeniu epizodów zakrzepowo-zatorowych oraz brak konieczności laboratoryjnej kontroli w terapii ambulatoryjnej, co wynika z jego biodostępności i przewidywalnej farmakokinetyki. Postępowanie okołooperacyjne w trybie planowym jest już dość dobrze zdefiniowane i zależy w dużej mierze od potencjalnego ryzyka powikłań krwotocznych w trakcie zabiegu. Niestety w sytuacji wystąpienia krwawienia zagrażającego życiu i/lub konieczności pilnej interwencji chirurgicznej — nie dysponujemy prostym, szybkim, tanim i powszechnie dostępnym testem laboratoryjnym, którego wynik pozwoliłby oszacować, w jakim stopniu rywaroksaban upośledza proces krzepnięcia krwi, ani swoistym antidotum. Zastosowanie czteroskładnikowego PCC wydaje się na dzień dzisiejszy bezpieczną opcją terapeutyczną u pacjentów w stanie zagrożenia życia. Jednak nadal istnieje konieczność prowadzenia dalszych badań w celu wyjaśnienia idealnej interwencji terapeutycznej.

WNIOSKI

1. Pacjent leczony rywaroksabanem w sytuacji zabiegu operacyjnego wymaga właściwego przygotowania, w zależności od trybu, rodzaju procedury chirurgicznej oraz potencjalnego ryzyka powikłań krwotocznych i zakrzepowo-zatorowych.

2. Należy oceniać efektywność antykoagulacyjną rywaroksabanu w przypadku masywnych krwawień zagrażających życiu i/lub konieczności pilnej interwencji chirurgicznej.

3. Decyzje o konieczności zastosowania PCC powinny być podejmowane ostrożnie, po dokładnej analizie aktualnej sytuacji klinicznej.

Konflikt interesów: Autorka otrzymała honoraria za wygłoszenie wykładów od Bayer, CSL-Behring, Octapharma.

Adres do korespondencji:

Dr n. med. Elżbieta Nowacka

Zakład Nauczania Anestezjologii

i Intensywnej Terapii WUM, Warszawa

Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii

SPSK im prof. A. Grucy, Otwock

Oddział Anestezjologii Szpital Kliniczny

im. ks. A. Mazowieckiej, Warszawa

e-mail: nowackaelzbietamops2506@gmail.com

PIŚMIENNICTWO

1. Aronis K.N., Hylek E.M. Who, when, and how to reverse non-vitamin K oral anticoagulants. J. Thromb. Thrombolysis 2016; 41: 253–72.

2. Schulman S., Crowther M.A. How I treat with anticoagulants in 2012: new and old anticoagulants, and when and how to switch. Blood 2012; 119: 3016–23.

3. Kristensen S.D., Knuuti J., Saraste A. i wsp. 2014 ESC/ESA Guidelines on non-cardiac surgery: cardiovascular assessment and management: The Joint Task Force on non-cardiac surgery: cardiovascular assessment and management of the European Society of Cardiology (ESC) and the European Society of Anaesthesiology (ESA). Eur. Heart J. 2014; 35: 2383–431.

4. Heidbuchel H., Verhamme P., Alings M. i wsp. EHRA practical guide on the use of new oral anticoagulants in patients with non-valvular atrial fibrillation: executive summary. Eur. Heart J. 2013; 34: 2094–106.

5. Charakterystyka produktu leczniczego Xarelto. Dostępne: http://leki.urpl.

6. Eriksson B.I. i wsp. Comparative pharmacodynamics and pharmacokinetics of oral direct thrombin and factor Xa inhibitors in development. Clin. Pharmacokinet. 2009; 48: 1–22.

7. Samama M.M., Guinet C., Flem L.L. Do new oral anticoagulants require laboratory monitoring? The clinician point of view. Thrombosis Res. 2012; 130: S88–S89.

8. Favaloro E.J., Lippi G. Laboratory testing in the era of direct or non-vitamin K antagonist oral anticoagulants: a practical guide to measuring their activity and avoiding diagnostic errors. Semin. Thromb. Hemost. 2015; 41: 208–27.

9. Cuker A., Siegal D.M., Crowther M.A. i wsp. Laboratory measurement of the anticoagulant activity of the non-vitamin K oral anticoagulants. J. Am. Coll. Cardiol. 2014; 64: 1128–1139.

10. Tran H., Joseph J., Young L. i wsp. New oral anticoagulants: a practical guide on prescription, laboratory testing and peri-procedural/bleeding management. Australasian Society of Thrombosis and Haemostasis. Intern. Med. J. 2014; 44: 525–36.

11. Chin P.K. Which patients may benefit from dose adjustment of non-vitamin K antagonist oral anticoagulants? Semin. Thromb. Hemost. 2015; 41: 195–207.

12. Gong I.Y., Kim R.B. Importance of pharmacokinetic profile and variability as determinants of dose and response to dabigatran, rivaroxaban, and apixaban. Can. J. Cardiol. 2013; 29: S24–33.

13. Raszeja-Specht A., Michno A. Doustne antykoagulanty o działaniu bezpośrednim — nowe wyzwanie dla diagnostyki laboratoryjnej. Diagn. Lab. 2015; 51: 221–228.

14. Barrett Y.C., Wang Z., Frost C. i wsp. Clinical laboratory measurement of direct factor Xa inhibitors: anti-Xa assay is preferable to prothrombin time assay. Thromb. Haemost. 2010; 104: 1263–71.

15. Dias J.D., Norem K., Doorneweerd D.D., Thurer R.L., Popovsky M.A., Omert L.A. Use of Thromboelastography (TEG) for Detection of New Oral Anticoagulants. Arch. Pathol. Lab. Med. 2015; 139: 665–73.

16. Barrett Y.C., Wang Z., Frost C. i wsp. Clinical laboratory measurement of direct factor Xa inhibitors: anti-Xa assay is preferable to prothrombin time assay. Thromb. Haemost. 2010; 104: 1263–71.

17. Samama M.M., Guinet C. Laboratory assessment of new anticoagulants. Clin. Chem. Lab. Med. 2011; 49: 761–72.

18. Adcock D.M., Gosselin R. Direct Oral Anticoagulants (DOACs) in the laboratory: 2015 Review. Thrombosis Res. 2015; 136: 7–12.

19. Lippi G., Favaloro E.J. Recent guidelines and recommendations for laboratory assessment of direct oral anticoagulants (DOACs): is there consensus? Clin. Chem. Lab. Med. 2015; 53: 185–197.

20. Gosselin R.C., Adcock Funk D.M., Taylor J.M. i wsp. Comparison of anti-Xa and DRVVT assays in quantifying drug levels in patients on therapeutic doses of rivaroxaban. Arch. Pathol. Lab. Med. 2014; 138: 1680–4.

21. Pernod G., Albaladejo P., Godier A. i wsp. Management of major bleeding complications and emergency surgery in patients on long-term treatment with direct oral anticoagulants, thrombin or factor-Xa inhibitors: proposals of the Working Group on Perioperative Haemostasis (GIHP) — March 2013. Arch. Cardiovasc. Dis. 2013; 106: 382–93.

22. Douxfils J., Mullier F., Loosen C. i wsp. Assessment of the impact of rivaroxaban on coagulation assays: laboratory recommendations for the monitoring of rivaroxaban and review of the literature. Thromb. Res. 2012; 130: 956–66.

23. Francart S., Hawes E.M., Deal A. i wsp. Performance of coagulation tests in patients on therapeutic doses of rivaroksaban. A cross-sectional pharmacodynamics study based on peak and trough plasma levels. Thromb. Hemost 2014; 111: 1133–40.

24. Mani H. Interpretation of coagulation test results under direct oral anticoagulants. Int. Jnl. Lab. Hem. 2014; 36: 261–268.

25. Eby C. Novel anticoagulants and laboratory testing. Int. J. Lab. Hematol. 2013; 35: 262–268.

26. Hillarp A., Baghaei F., Fagerberg Blixter I. i wsp. Effects of the oral, direct factor Xa inhibitor rivaroxaban on commonly used coagulation assays. J. Thromb. Haemost. 2011; 9: 133–9.

27. Douketis J.D., Spyropoulos A.C., Kaatz S. i wsp. Perioperative bridging anticoagulation in patients with atrial fibrillation. N. Engl. J. Med. 2015; 373: 823–33.

28. Pernod G., Godier A., Gozalo C. i wsp. French clinical practice guidelines on the management of patients on vitamin K antagonists in at-risk situations (overdose, risk of bleeding, and active bleeding). Thromb. Res. 2010; 126: e167–74.

29. Faraoni D., Levy J.H., Albaladejo P., Samama C.M. Updates in the perioperative and emergency management of non-vitamin K antagonist oral anticoagulants. Crit. Care. 2015; 19: 203.

30. De Caterina R., Husted S., Wallentin L. i wsp. New oral anticoagulants in atrial fibrillation and acute coronary syndromes: ESC Working Group on Thrombosis-Task Force on Anticoagulants in Heart Disease position paper. J. Am. Coll. Cardiol. 2012; 59: 1413–1425.

31. Baron T.H., Kamath P.S., McBane R.D. Management of antithrombotic therapy in patients undergoing invasive procedures. N. Engl. J. Med. 2013; 368: 2113–24.

32. Senoo K., Proietti M., Lane D.A., Lip G.Y. Evaluation of the HAS-BLED, ATRIA, and ORBIT Bleeding Risk Scores in Patients with Atrial Fibrillation Taking Warfarin. Am. J. Med. 2015;pii: S0002–9343(15)00926–2.

33. Zhu W., He W., Guo L., Wang X., Hong K. The HAS-BLED Score for Predicting Major Bleeding Risk in Anticoagulated Patients With Atrial Fibrillation: A Systematic Review and Meta-analysis. Clin. Cardiol. 2015; 38: 555–61.

34. Lip G.Y., Frison L., Halperin J.L., Lane D.A. Comparative validation of a novel risk score for predicting bleeding risk in anticoagulated patients with atrial fibrillation: the HAS-BLED (Hypertension, Abnormal Renal/Liver Function, Stroke, Bleeding History or Predisposition, Labile INR, Elderly, Drugs/Alcohol Concomitantly) score. J. Am. Coll. Cardiol. 2011; 57: 173–80.

35. Bouillon K., Bertrand M., Maura G., Blotière P.O., Ricordeau P., Zureik M. Risk of bleeding and arterial thromboembolism in patients with non-valvular atrial fibrillation either maintained on a vitamin K antagonist or switched to a non-vitamin K-antagonist oral anticoagulant: a retrospective, matched-cohort study. Lancet Haematol. 2015; 2: e150–9.

36. Miyares M.A., Davis K. Newer oral anticoagulants: a review of laboratory monitoring options and reversal agents in the hemorrhagic patient. Am. J. Health. Syst. Pharm. 2012; 69: 1473–1484.

37. Eerenberg E.S. i wsp. Reversal of rivaroxaban and dabigatran by prothrombin complex concentrate: a randomized, placebo-controlled, crossover study in healthy subjects. Circulation 2011; 124: 1573–1579.

38. Marlu R. i wsp. Effect of non-specific reversal agents on anticoagulant activity of dabigatran and rivaroxaban. A randomised crossover ex vivo study in healthy volunteers. Thromb. Haemost. 2012; 108: 217–224.

39. Ehrlich H.J. i wsp. Safety of factor VIII inhibitor bypass activity (FEIBA): 10-year compilation of thrombotic adverse events. Haemophilia 2002; 8: 83–90.

40. Pinto I., Giri A., Arshad U., Gajra A. New Oral Anticoagulants and Their Reversal. Curr. Drug Saf. 2015; 10: 208–16.

41. Akwaa F., Spyropoulos A.C. Treatment of bleeding complications when using oral anticoagulants for prevention of strokes. Curr. Treat. Options Cardiovasc. Med. 2013; 15: 288–98.

42. Siegal D.M., Cuker A. Reversal of novel oral anticoagulants in patients with major bleeding. J. Thromb. Thrombolysis 2013; 35: 391–8.

43. Eerenberg E.S., Kamphuisen P.W., Sijpkens M.K., Meijers J.C., Buller H.R., Levi M. Reversal of rivaroxaban and dabigatran by prothrombin complex concentrate: a randomized, placebo-controlled, crossover study in healthy subjects. Circulation 2011; 124: 1573–9.

44. Herrmann R. i wsp. Thrombin generation using the calibrated automated thrombinoscope to assess reversibility of dabigatran and rivaroxaban. Thromb. Haemost. 2014; 111: 989–995.

45. Godier A., Miclot A., Le Bonniec B. i wsp. Evaluation of prothrombin complex concentrate and recombinant activated factor VII to reverse rivaroxaban in a rabbit model. Anesthesiology 2012; 116: 94–102.

46. Dickneite G., Hoffman M. Reversing the new oral anticoagulants with prothrombin comlpex concentrates (PCCs): what is the evidence? Thromb. Haemost. 2014; 111: 189–198.

47. Marlu R. i wsp. Effect of non-specific reversal agents on anticoagulant activity of dabigatran and rivaroxaban. A randomised crossover ex vivo study in healthy volunteers. Thromb. Haemost. 2012; 108: 217–224.

48. Tummala R., Kavtaradze A., Gupta A., Ghosh R.K. Specific antidotes against direct oral anticoagulants: A comprehensive review of clinical trials data. Int. J. Cardiol. 2016; 214: 292–298.