Kobieta w wieku 86 lat, z wywiadem nadciśnienia tętniczego, napadowego migotania przedsionków, przewlekłej choroby nerek, cukrzycy typu 2 oraz niedoczynności tarczycy, została przyjęta do szpitala z powodu osłabienia z towarzyszącymi nietypowymi bólami w klatce piersiowej i uczuciem duszności. Występowały również bóle brzucha, wymioty i brak apetytu. Ponadto w wywiadzie stwierdzono przebytą przed miesiącem różę lewej kończyny dolnej oraz zmniejszenie masy ciała o około 10 kg w ostatnim roku.

Przy przyjęciu chora była stabilna hemodynamicznie. W elektrokardiogramie zarejestrowano: rytm zatokowy, blok przedsionkowo-komorowy I stopnia, przetrwałe obniżenia odcinka ST nad ścianą przednio-boczną. W badaniach biochemicznych stwierdzono podwyższone stężenie troponiny wysokoczułej i wysokie stężenie N-końcowego fragmentu propeptydu natriuretycznego typu B. Echokardiograficznie lewa komora o zachowanej prawidłowej funkcji skurczowej (frakcja wyrzutowa 50%), bez cech istotnej hemodynamicznie wady zastawkowej serca. Na podstawie obrazu klinicznego wysunięto podejrzenie ostrego zespołu wieńcowego.

Ze względu na przyjęte w lokalnej pracowni echokardiograficznej standardy (przesiewowe badanie ultrasonograficzne aorty brzusznej u osób > 65. rż.) stwierdzono istotne poszerzenie aorty brzusznej. W angiografii tomografii komputerowej potwierdzono tętniak aorty brzusznej do 57 mm z półokrężną skrzepliną oraz tętniak prawej tętnicy biodrowej z dużą skrzepliną z cechami głębokiego owrzodzenia.

Całość obrazu klinicznego sugerowała, że dolegliwości pacjentki wynikały z obecności dużego tętniaka aorty brzusznej i tętnicy biodrowej wspólnej, z towarzyszącym uciskiem na sąsiadujące narządy jamy brzusznej i wysokim ryzykiem nagłego pęknięcia.

Opisany przypadek potwierdza zasadność uzupełnienia protokołu rutynowego badania echokardiograficznego o przesiewową ocenę szerokości aorty brzusznej, zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Jednocześnie właściwe rozpoznanie uchroniło pacjentkę przed leczeniem inwazyjnym ostrego zespołu wieńcowego, co skutkowałoby wdrożeniem intensywnego leczenia przeciwzakrzepowego i przeciwpłytkowego i mogłoby doprowadzić do groźnych dla życia powikłań.