Wstęp. Bezobjawowa hiperurykemia jest potwierdzonym i uznanym przez ekspertów niezależnym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego (CV). Świadomość tego faktu wśród lekarzy wciąż jednak pozostaje niewystarczająca. Brakuje również danych dotyczących rozpowszechnienia bezobjawowej hiperurykemii w populacji pacjentów potencjalnie wyma- gających farmakoterapii.  Celem badania była ocena częstości występowania bezobjawowej hiperurykemii w populacji pacjentów hospitalizowa- nych na oddziale internistycznym oraz częstości stosowania leków urykozurycznych w tej grupie chorych.  Materiał i metody. Jednoośrodkowe badanie kohortowe — retrospektywna ocena dokumentacji pacjentów hospitalizo- wanych na oddziale internistycznym w pierwszym półroczu 2018 roku. W analizie uwzględniono wyniki badań bioche- micznych, dane dotyczące chorobowości pacjentów oraz stosowanej farmakoterapii. Na podstawie zebranych danych wyodrębniono grupę pacjentów obciążonych bardzo wysokim ryzykiem CV, w odniesieniu do których za nieprawidłowe uznaje się stężenie kwasu moczowego większe lub równe 5 mg/dl. Zastosowano typowe metody statystyczne: staty- styki opisowe, odpowiednie testy parametryczne i nieparametryczne w celu oceny istotności różnic wartości wybranych parametrów między badanymi grupami chorych oraz ogólne modele regresji. Przyjęto standardową wartość p poniżej 0,05 dla różnic istotnych statystycznie.  Wyniki. W analizie uwzględniono dane 354 pacjentów, spośród których 194 (55%) spełniło kryterium przynależności do grupy bardzo wysokiego ryzyka CV. Pozostali chorzy stanowili grupę kontrolną. Chorzy z grupy bardzo wysokiego ryzyka CV byli starsi (75 v. 62 lata; p < 0,001), wyróżniali się niższą wartością współczynnika filtracji kłębuszkowej (85 v. 118 ml/min/1,73 m2; p = 0,04) oraz wyższym średnim stężeniem kwasu moczowego (6,6 v. 5,5 mg/dl; p < 0,001). Nie wykazano natomiast istotnych różnic w stężeniach poszczególnych frakcji lipidogramu. Stężenie kwasu moczowego oznaczono u 55% pacjentów z grupy bardzo wysokiego ryzyka CV. Niezależnym predyktorem stężenia kwasu moczowego powyżej 5 mg/dl w tej grupie były nieprawidłowe parametry nerkowe (R2 = 0,18; p < 0,001). W przypadku 70% pacjentów z grupy bardzo wysokiego ryzyka CV, u których oznaczono stężenie kwasu moczowego, przekraczało ono 5 mg/dl. Allo- purinol zastosowano jedynie u 25% tych chorych, przy czym średnie stężenie kwasu moczowego u pacjentów, u których włączono leczenie urykozuryczne, wynosiło 8,1 mg/dl. Najczęściej stosowaną dawką allopurinolu było 100 mg/dobę. Średnie stężenie kwasu moczowego u pacjentów, u których leczenia nie wdrożono, wynosiło 6,2 mg/dl.  Wnioski. Oznaczenie stężenia kwasu moczowego jest zbyt rzadko uwzględniane w profilu badań biochemicznych pacjen- tów obciążonych bardzo wysokim ryzykiem CV. U większości pacjentów z grupy wysokiego ryzyka mogą istnieć wskazania do stosowania leków urykozurycznych. W świetle aktualnych konsensusów ekspertów allopurinol w grupie pacjentów obciążonych bardzo wysokim ryzykiem CV stosuje się zbyt rzadko i w zbyt małej dawce.