Wstęp. Migotanie przedsionków (AF) wiąże się z kompleksem różnych czynników, które tworzą wiele mechanizmów w wyniku zjawiska przebudowy przedsionków. Celem pracy było zbadanie klinicznych zależności między stężeniami homocysteiny (Hcy) i glicyny (Gly) we krwi pacjentów z napadowym i przetrwałym AF.

Materiały i metody. Zbadano 94 pacjentów ze współistniejącymi chorobą niedokrwienną serca i/lub nadciśnieniem tętniczym bez uszkodzenia mięśnia sercowego — 48 pacjentów z napadowym AF (grupa 1) i 27 chorych z utrwalonym AF (grupa 2). Za pomocą echokardiografii oceniano strukturalno-funkcjonalny stan lewego przedsionka. Mierzono także stężenia homocysteiny i glicyny w osoczu krwi.

Wyniki. U pacjentów z AF stężenie Hcy we krwi było znacznie wyższe. W grupie 2 zidentyfikowano znaczące korelacje między wartościami Hcy i Gly i parametrami echokardiograficznymi lewego przedsionka, charakteryzując jego strukturę i funkcję. Stężenie Gly ponad 349 μmol/l było skojarzone z dłuższym czasem występowania AF i znacznie częściej dotyczyło pacjentów z AF istniejącym od ponad 4 lat. Stężenie Gly przekraczające 309 μmol/l przy wartości Hcy ponad 11,02 μmol/l wiązało się ze wzrostem częstotliwości AF. U pacjentów bez AF wartość Hcy znamiennie częściej wynosiła poniżej 11 μmol/l (0% v. 29%) (р = 0,005).

Wnioski. Istnieje związek między stężeniami Hcy i Gly, przebudową przedsionka i przebiegiem klinicznym u pacjentów z AF. Można założyć, że wyższa wartość Hcy i zwiększenie stężenia Gly mogą być bardziej przydatne w przewidywaniu wyraźnych zmian strukturalnych i funkcjonalnych w przedsionku, jednak w takim przypadku służą jako mechanizm ochronny.