Basic HTML Version
82
Choroby Serca i Naczyń 2012, tom 9, nr 2
www.chsin.viamedica.pl
ze stosowaniem leków generycznych w populacji dzieci
czy kobiet ciężarnych [34–36]. Bardzo istotnym czynni-
kiem jest jakość leku odtwórczego, gdyż dla tych leków
nie prowadzi się przedklinicznych i klinicznych badań
toksykologicznych i formalnej oceny bezpieczeństwa.
Niewłaściwa technika produkcji lekumoże prowadzić do
występowania zanieczyszczeń substancji czynnej, które
wpewnych przypadkach, nawet wniewielkich ilościach,
mogą wykazywać efekty toksyczne lub zmieniać stężenie
substancji czynnej. Należy także mieć na uwadze, że inna
technika produkcji leku oryginalnego i generycznego
może prowadzić do różnej odporności na warunki prze-
chowywania i szybkość procesu starzenia się leku. Leki
zawierające identyczną substancję leczniczą mogą mieć
różne formy farmaceutyczne (tabletka, tabletka powle-
kana, drażetka, kapsułka), z których szybkość uwalniania
substancji leczniczej może być różna, a to z kolei może
mieć wpływ zarówno na skuteczność terapeutyczną, jak
i na częstość występowania polekowych działań niepo-
żądanych. Wreszcie, różnice w nazwie, kształcie, kolorze
i innych cechach zewnętrznych leku mogą wpływać na
postawę pacjenta wobec leczenia, comoże przekładać się
na niższą skuteczność kliniczną (słabszy efekt placebo)
lub niestosowanie się do zaleconego reżimu dawkowania
[34, 36, 37].
W życiu codziennym przedstawione dylematy musi
rozstrzygać, indywidualnie dla każdego pacjenta, le-
karz przepisujący lek oryginalny lub zamiennik. Ważne,
by przed zamianą leku terapeuta był świadomy zasad
rządzących badaniem i rejestracją leków generycznych.
Wkontekście optymalnego leczenia chorób przewlekłych
(np. nadciśnienia tętniczego czy cukrzycy) zamiana leku
na inny preparat zawierający tę samą substancję czynną
może się wiązać ze zmianą skuteczności i bezpieczeństwa
farmakoterapii. W piśmiennictwie naukowym nieprze-
rwanie trwa dyskusja, czy udowodnienie biorówno-
ważności jest wystarczającym argumentem do zamiany
leków czy też może argumentem rozstrzygającym jest
przeprowadzenie badań klinicznych, które udowodnią
równoważność terapeutyczną leków oryginalnych i ge-
nerycznych lub jej brak [38].
PODSUMOWANIE
Długodziałający antagoniści wapnia, w tymw szcze-
gólności amlodipina, zajmują istotne miejsce we współ-
czesnej farmakoterapii chorób układu sercowo-na-
czyniowego. Jej skuteczność kliniczną potwierdzono
w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami prze-
ciwnadciśnieniowymi u chorych zarówno z łagodnym,
umiarkowanym, jak i ciężkim nadciśnieniem tętniczym.
Amlodipina charakteryzuje się korzystnym wpływem
na częstość występowania powikłań sercowo-naczynio-
wych, a jej długi czas działania zapewnia całodobową
kontrolę ciśnienia tętniczego, przyczyniając się do po-
prawy współpracy z chorymi. Lek ten cechuje się wyso-
ką selektywnością względem naczyń obwodowych oraz
korzystnymoddziaływaniemna krążenie wieńcowe. Do-
tychczasowe wyniki badań wskazują na jej skuteczność
hipotensyjną i dobrą tolerancję w terapii nadciśnienia tęt-
niczego w podeszłymwieku oraz u osób z przewlekłymi
chorobami płuc. Duże znaczeniema również jej neutralny
profil metaboliczny, co jest istotne zwłaszcza u chorych
na nadciśnienie tętnicze współistniejące z otyłością, za-
burzoną przemianą lipidową lub cukrzycą.
Warto zatem, aby amlodipina stała się jednym z pod-
stawowych lekóww armamentarium farmakologicznym
stosowanym w terapii nadciśnienia tętniczego. Wśród
innych, także nowszych leków dostępnych na rynku far-
maceutycznym, cechuje ją skuteczność, bezpieczeństwo
stosowania, liczne korzystne właściwości potwierdzone
wwielu dużych badaniach klinicznych, a także — co jest
niezmiernie istotne—wieloletnie doświadczenie lekarzy
stosujących ją na co dzień w swojej praktyce klinicznej.
PIŚMIENNICTWO
1. Toyo-oka T., Naylor W.G. Third generation calcium entry blockers.
Blood
Press.
1996; 5: 206–208.
2. Januszewicz A., Kabat M. Amlodypina — współczesne miejsce w terapii
nadciśnienia tętniczego.
Probl. Terapii Monitor.
2001; 12 (supl. 2): 46–50.
3. Picca M., Bisceglia J., Zocca A., Pelosi G. Effects of enalapril and amlodipine
on left ventricular hypertrophy and function in essential hypertension.
Clin.
Drug Invest.
1997; 13 (supl. 1): 29–35.
4. Beltman F.W., Heesen W.F., Smit A.J. i wsp. Effects of amlodipine and
lisinopril on left ventricular mass and diastolic function in previously un-
treated patients with mild to moderate diastolic hypertension.
Blood Press.
1998; 7: 109–117.
5. Agabiti-Rosei E., Muiesan M.L., Rizzoni D. i wsp. Cardiovascular structural
changes and calcium antagonist therapy in patients with hypertension.
J. Cardiovasc. Pharmacol.
1994; 24 (supl. A): S37–43.
6. Zhang X., Hintze T.H. Amlodipine releases nitric oxide from canine coronary
microvessels: an unexpected mechanism of action of a calcium channel-
-blocking agent.
Circulation
1998; 97: 576–580.
7. Berkels R., Taubert D., Bartels H. i wsp. Amlodipine increases endothelial
nitric oxide by dual mechanisms.
Pharmacology
2004; 70: 39–45.
8. Schaaf M.R., Hene R.J., Floor M. i wsp. Hypertension after renal transplan-
tation. Calcium channel or converting enzyme blockade?
Hypertension
1995; 25: 77–81.
9. Chanard J., Toupance O., Lavaud S. i wsp. Amlodipine reduces cyclospo-
rin-induced hyperuricaemia in hypertensive renal transplant recipients.
Nephrol. Dial. Transplant.
2003; 18: 2147–2153.
10. Neaton J.D., Grimm R.H., Prineas R.J. i wsp. Treatment of Mild Hyperten-