Wstęp: Celem pracy była analiza rozległości zmian zakrzepowych obejmujących żyły układu głębokiego w poszukiwaniu naturalnych, anatomicznych miejsc sprzyjających ograniczaniu rozwoju procesu zakrzepowego.
Materiał i metody: W okresie 3 lat (1998–2000) w Klinice Chirurgii Naczyniowej CMKP w Warszawie, przebadano 130 chorych leczonych z powodu zakrzepicy żył głębokich. Rozległość zmian zakrzepowych oceniano za pomocą aparatu ultrasonograficznego o wysokiej rozdzielczości.
Wyniki: Wyniki porównano z objawami klinicznymi i poddano analizie statystycznej, stosując test regresji liniowej i oceniając współczynnik korelacji. Autorzy zaobserwowali, że niektóre anatomiczne połączenia żył głębokich kończyn dolnych mogą spełniać istotną rolę w samoistnym ograniczeniu procesu zakrzepowego. Te anatomiczne miejsca, nazwane przez autorów naturalnymi zakończeniami zakrzepic żył głębokich, to: 1. spływ żyły udowej głębokiej i powierzchownej; 2. spływ żyły biodrowej wewnętrznej i zewnętrznej; 3. spływ obu żył biodrowych wspólnych.
Wnioski: Autorzy sugerują, iż niektóre żyły głębokie, takie jak żyła udowa głęboka, żyła biodrowa wewnętrzna i żyły biodrowe wspólne, mogą spełniać istotną rolę w rozwoju zakrzepicy żył głębokich. Żyła podkolanowa, ze względu na anatomiczne położenie i brak istotnych dopływów, nie stanowi naturalnego miejsca zakończenia dla procesu zakrzepowego w układzie żył głębokich.