QTapex od częstości rytmu serca (HR) w trakcie stopniowanego wysiłku fizycznego oraz podczas 9-minutowego okresu powysiłkowego. Przebadano 20 pacjentów z ujemnym oraz 20 pacjentów z dodatnim wynikiem elektrokardiograficznym próby wysiłkowej. Obie grupy stanowili chorzy hospitalizowani z rozpoznaniem stabilnej dusznicy bolesnej bez przebytego zawału serca. Odstęp QTapex mierzono ręcznie z wydruków uśrednionych komputerowo. Wykreślano proste regresji QTapex względem HR, badając ich kąty nachylenia do poziomu. Porównano kąty nachylenia prostych regresji u pacjentów z ujemną próbą wysiłkową z kątami nachylenia prostych regresji u pacjentów z próbą wysiłkową dodatnią. W obu grupach badanych przyrost HR w trakcie próby nie różnił się znamiennie. Dla okresu wysiłku zaobserwowano znamienną różnicę nachyleń prostych (p = 0,023). Dla okresu powysiłkowego różnica nachyleń prostych była nieistotna statystycznie. Dla całej próby wysiłkowej (okres wysiłku łącznie z okresem powysiłkowym) nachylenia prostych różniły się znamiennie (p = 0,042). Następnie porównano kąty nachylenia prostych regresji w okresie wysiłku z kątami nachylenia prostych regresji w okresie powysiłkowym. W grupie pacjentów z ujemną próbą nie zaobserwowano istotnej różnicy.
U chorych z próbą dodatnią nachylenie prostej regresji w okresie powysiłkowym było znamiennie większe niż w okresie wysiłku (p = 0,006). Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że u chorych z dodatnią próbą okres repolaryzacji komór w mniejszym stopniu adaptuje się do zmiany częstości rytmu serca. Odpowiada to za różnicę między badanymi grupami w reakcji czasu QTapex na zmiany HR w okresie wysiłku i w okresie powysiłkowym rozpatrywanych łącznie. U pacjentów z próbą dodatnią, w okresie wysiłku zmiany odcinka QTapex względem HR zachodzą wolniej niż w okresie powysiłkowym. Nie zaobserwowano takich różnic u pacjentów z próbą ujemną. (ESS 1996; 3: 54-59)