Cel pracy: Badania doświadczalne dowodzą, że długość ramienia zstępującego załamka T, mierzona od szczytu do jego końca, odzwierciedla śródścienną dyspersję repolaryzacji pomiędzy warstwami miokardium (epikardialną, komórkami M i endokardialną). Ponieważ wrodzony zespół wydłużonego QT (LQTS) jest klasycznym przykładem nieprawidłowości repolaryzacji, podjęliśmy badanie mające na celu ocenę śródściennej dyspersji repolaryzacji u chorych z tym schorzeniem.
Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 17 osób: 7 z LQTS i 10 jako grupa kontrolna. Każdej z osób wykonano 24-godzinne badanie holterowskie. Odstęp od szczytu załamka T do jego końca (TpTo) mierzony był automatycznie przy użyciu systemu analizy holterowskiej w każdej godzinie zapisu. Następnie automatycznie mierzona była średnia długość TpTo. Dodatkowo obliczano przestrzenną dyspersję QT, wyrażoną jako różnicę pomiędzy najdłuższym i najkrótszym odstępem QT w powierzchniowym 12-odprowadzeniowym elektrokardiogramie oraz w 3-kanałowym zapisie holterowskim. Uzyskane wyniki w obu grupach porównano przy zastosowaniu analizy wariancji.
Wyniki: Odstęp TpTo wynosił 79,6 ± 9,6 ms (72-92 ms) w grupie LQTS i 62,4 ± 7,5 ms (51-70 ms) w grupie kontrolnej (p < 0,001). W grupie LQTS odstęp TpTo był znamiennie dłuższy w godzinach nocnych (87,4 ± 8,0 ms) w porównaniu z okresem dziennym (72,5 ± 2,0 ms) (p < 0,01). Przestrzenna dyspersja QT była znamiennie większa w grupie LQTS, zarówno w powierzchniowym EKG, jak i w zapisie holterowskim.
Wnioski: Wrodzony LQTS jest związany zarówno ze wzrostem przestrzennej, jak i śródściennej dyspersji repolaryzacji. Wydłużenie czasu trwania ramienia zstępującego załamka T u chorych z wrodzonym LQTS jest większe w nocy w porównaniu z okresem dziennej aktywności.