Vol 5, No 1 (1998): Elektrofizjologia i Stymulacja Serca
Original articles
Published online: 2000-03-07
Page views 716
Article views/downloads 0
Get Citation

Connect on Social Media

Connect on Social Media

Morfologiczne aspekty jednojamowej prawokomorowej stałej stymulacji serca.

Dariusz Kozłowski, Ada Dubaniewicz, Edward Koźluk, Monika Adamowicz, Marek Grzybiak, Ewa Walczak, Franciszek Walczak, Adam Kosiński, Piotr Woźniak
Elektrofizjologia i Stymulacja Serca 1998;5(1):38-44.

Abstract


Cel pracy: Jednym z największych osiągnięć kardiologii inwazyjnej było zastosowanie stałej stymulacji serca do leczenia zagrażających życiu zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Powszechnie stosuje się metodę wewnątrzsercowej stymulacji wierzchołka prawej komory za pomocą elektrody wprowadzonej na stałe drogą przezżylną. W związku z powyższym postanowiliśmy ocenić na podstawie badań morfologicznych faktyczne położenie elektrody w prawej komorze serca i opisać jej topografię w stosunku do innych struktur w tej jamie serca.
Materiał i metody: Praca została wykonana na materiale 32 serc ludzkich obojga płci (16 K, 19 M) w wieku od 58 do 95 roku życia, którym z powodu bloku przedsionkowo-komorowego II-III stopnia implantowano elektrodę dokomorową (stymulacja apikalna typu VVI). Stosowano klasyczne metody badań makroskopowych, zwracając szczególną uwagę na stosunki pomiędzy położeniem elektrody a strukturami prawej komory serca.
Wyniki: Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że na poziomie pierścienia zastawki trójdzielnej w 40,6% badanych serc elektroda układała się na poziomie płatka tylnego zastawki trójdzielnej, w 34,4% na poziomie spoidła tylnego, zaś w 25% (8 serc) na wysokości płatka przegrodowego. Aż w 84,4% wplątywała się ona pomiędzy struny ścięgniste biegnące od mięśnia brodawkowatego tylnego do płatków tylnego i przegrodowego zastawki trójdzielnej. W 65,6% badanych serc w wyniku kontaktu elektrody z płatkiem tylnym lub przednim dochodziło do jego odczynowego pogrubienia. W dolnej części komory elektroda układała się w obrębie wierzchołka komory tylko w 53,1% , a w 34,4% pomiędzy jej wierzchołkiem a podstawą mięśnia brodawkowatego tylnego i w 12,5% u jego podstawy.
Wnioski: Na podstawie naszych badań stwierdziliśmy, że anatomiczne położenie elektrody jedynie w połowie przypadków jest typowo wierzchołkowe i zapewnia właściwą stymulację tzw. apikalną. Bezpośredni kontakt elektrody stymulacyjnej ze strukturami aparatu zastawkowego prawego ujścia żylnego doprowadza z biegiem czasu do rozwoju procesu zwłóknieniowego i upośledzenia ich czynności.