Wpływ amiodaronu i leków o działaniu beta-adrenolitycznym na dyspersję odstępu QT u chorych leczonych z powodu nadkomorowych i komorowych zaburzeń rytmu serca

Abstract

Cel pracy: Ocena dyspersji odstępu QT i skorygowanego odstępu QT jest nową metodą, którą próbuje się wykorzystać do przewidywania skuteczności leków antyarytmicznych i ich działania proarytmicznego. Celem pracy była ocena dyspersji odstępu QT u chorych leczonych amiodaronem lub lekami o działaniu b-adrenolitycznym z powodu komorowych i nadkomorowych zaburzeń rytmu serca.
Materiał i metody: Badaniami objęto 21 chorych w wieku 60,2 ± 15,4 lat leczonych amiodaronem i 18 chorych w wieku 60,5 ± 15,3 lat leczonych lekami beta-adrenolitycznymi. Amiodaron stosowano we wlewie dożylnym w dawce 150 mg/dobę przez 3-5 dni. U chorych leczonych lekami beta-adrenolitycznymi stosowano atenolol w dawce 2 x 25 mg doustnie lub metoprolol 3 x 50 mg doustnie przez 3 dni. Długość odstępu QT i jego dyspersję oceniano w 12-odprowadzeniowym standardowym elektrokardiogramie spoczynkowym wykonywanym przed rozpoczęciem leczenia i po 3 dniach leczenia przy użyciu skanera i programu komputerowego PhotoFinish. Analizowano wyłącznie elektrokardiogramy, w których czas trwania zespołu QRS wynosił poniżej 120 ms. Skorygowany odstęp QT wyliczano według wzoru Bazetta.
Wyniki: U chorych leczonych amiodaronem nie wykazaliśmy istotnych zmian częstości rytmu serca, odstępu QT, skorygowanego odstępu QT i ich dyspersji. Natomiast u chorych leczonych lekami beta-adrenolitycznymi istotnie zmniejszyła się częstość rytmu serca i dyspersja skorygowanego odstępu QT, a pozostałe parametry nie uległy zmianie
Wnioski: 1. U osób leczonych z powodu nadkomorowych i komorowych zaburzeń rytmu serca amiodaronem nie obserwowano istotnych zmian dyspersji odstępu QT i skorygowanego odstępu QT. 2. U osób leczonych z powodu nadkomorowych i komorowych zaburzeń rytmu serca lekami o działaniu beta-adrenolitycznym wykazano istotne zmniejszenie dyspersji skorygowanego odstępu QT.