Wstęp: Migotanie przedsionków wymaga użycia wysokiej wartości energii w czasie kardiowersji elektrycznej przezklatkowej. Często powtarzany zabieg w uporczywie nawracającej i opornej na farmakoterapię arytmii stwarza ryzyko uszkodzenia serca przez prąd elektryczny.
Cel: Ocena skuteczności i przydatności kardiowersji przezprzełykowej jednokierunkowej i dwukierunkowej u chorych z migotaniem przedsionków.
Materiał i metody: W latach 1995-1997 u 550 chorych z migotaniem przedsionków wykonano 822 kardiowersje elektryczne przezprzełykowe, z których 350 stanowiły kardiowersje jednokierunkowe, a 472 - dwukierunkowe. Elektrodę przełykową stanowił dren z polichlorku winylu z 4 stalowymi pierścieniami, których łączna powierzchnia wynosi około 12,5 cm2. Umieszczano ją na wysokości lewego przedsionka (ok. 35 cm od siekaczy do dystalnego pierścienia). W kardiowersji przezprzełykowej jednokierunkowej jedną elektrodę zewnętrzną (typową dla kardiowersji przezklatkowej) umieszczano w okolicy V1 EKG. W kardiowersji dwukierunkowej stosowano dwie zewnętrzne elektrody, połączone ze sobą i umieszczone w okolicy przedsercowej i V1 EKG. Zabieg wykonywano w krótkotrwałym znieczuleniu ogólnym, stosując wzrastające wartości energii według protokołu: 2, 4, 8, 12, 20, 30, 40, 50, 100 J.
Wyniki: Kardiowersja przezprzełykowa dwukierunkowa wykazała 100-procentową skuteczność u chorych z przewlekłym migotaniem przedsionków (trwającym powyżej 6 miesięcy) oraz 99-procentową skuteczność przy krócej trwającym. W kardiowersji przezprzełykowej jednokierunkowej największą skuteczność (91%) osiągnięto w świeżym migotaniu przedsionków (trwającym do 48 godzin). Próg kardiowersji był najniższy w grupie chorych ze świeżym migotaniem przedsionków poddanych kardiowersji przezprzełykowej dwukierunkowej (33,9 J). W przypadku kardiowersji jednokierunkowej chorzy ze świeżym migotaniem przedsionków wymagali niemal 2-krotnie większej energii (66,4 J). Cała grupa chorych, niezależnie od czasu trwania migotania przedsionków, u których wykonano kardiowersję przezprzełykową 2-kierunkową cechowała się istotnie niższym progiem kardiowersji niż grupa chorych poddana kardiowersji jednokierunkowej (odpowiednio 45,4 J i 74,6 J). Zastosowanie w kardiowersji przezprzełykowej dwukierunkowej energii do 50 J pozwala osiągnąć niemal 90-procentową skuteczność.
Wnioski: Kardiowersja przezprzełykowa, zwłaszcza dwukierunkowa, u chorych z migotaniem przedsionków charakteryzuje się bardzo wysoką skutecznością i małymi wymaganiami energetycznymi.