Dyspersja QT odzwierciedla niejednorodność repolaryzacji mięśnia sercowego.
Cel pracy: 1. Ocena dyspersji QT oraz skorygowanego odstępu QT u osób ze stabilną chorobą wieńcową i współistniejącą cukrzycą typu 2 w odniesieniu do osób zdrowych oraz do chorych ze stabilną chorobą wieńcową bez cukrzycy. 2. Porównanie tych parametrów w grupie z cukrzycą pomiędzy osobami z neuropatią autonomiczną i bez niej.
Materiały i metody: Badaniem objęto 55 osób (24 kobiet, 31 mężczyzn, śr. wiek 58,7 ± 5,6 lat - grupa I) ze stabilną chorobą wieńcową i współistniejącą cukrzycą typu 2 oraz 55 osób (21 kobiet, 34 mężczyzn, śr. wiek 61,4 ± 5,7 lat) ze stabilną chorobą wieńcową bez cukrzycy - (grupa II). Grupę kontrolną stanowiły 32 osoby zdrowe. Chorobę wieńcową u wszystkich pacjentów potwierdzono koronarograficznie. W grupie z cukrzycą u 19 osób na podstawie testów Ewinga rozpoznano neuropatię autonomiczną (NAU+), a u pozostałych 36 nie stwierdzono jej (NAU-). Na podstawie 12-odprowadzeniowego standardowego zapisu EKG oceniono: dyspersję odstępu QT (QTd), skorygowaną dyspersję QT według wzoru Bazetta (QTcd), współczynnik dyspersji QTd/RR, skorygowany odstęp QT w odprowadzeniu II (QTc).
Wyniki: W grupie I QTd wynosiła 73,1 ± 15,5 ms, QTcd - 82,6 ± 18,7 ms, QTc - 449,9 ± 32,8 ms. Wszystkie te wartości były istotnie większe niż w grupie kontrolnej oraz w grupie II (p < 0,001). U chorych (NAU+) QTd wynosiła 82,6 ± 14,5 ms, QTcd - 94,2 ± 17,3 ms, QTc - 464,4 ± 37,9 ms. Parametry te były istotnie większe niż u osób NAU-.
Wnioski: Cukrzyca typu 2 w przebiegu stabilnej choroby wieńcowej istotnie zwiększa dyspersję QT oraz wydłuża skorygowany QT. Jest to bardziej nasilone w przypadku obecności neuropatii autonomicznej.