Ocena spodziewanych następstw hemodynamicznych zamiany stymulacji komorowej na dwujamową

Abstract

Cel pracy: Ocena różnych parametrów echokardiograficznych pod kątem ich praktycznej przydatności do przewidywania spodziewanych zmian hemodynamicznych związanych ze zmianą stymulacji komorowej na dwujamową.
Materiał i metody: Badaniami objęto 36 osób z wszczepionym stymulatorem DDD w wieku od 30 do 81 lat, średnio 56,1 ± 14,6.
Wyniki: Parametrem najlepiej korelującym z wynikającym ze zmiany stymulacji VVI na DDD przyrostem objętości wyrzutowej była zmienność zintegrowanej prędkości przepływu aortalnego (r = 0,833, p < 0,0001). Silną korelację stwierdzono także dla zmienności maksymalnej prędkości przepływu aortalnego (r = 0,821, p < 0,0001). Zaletą tego parametru jest prostota jego pomiaru. Tak silne zależności można wykorzystywać do określania spodziewanego przyrostu objętości wyrzutowej. Jedynym parametrem anatomicznym, który może być brany pod uwagę w wypadku trudności uzyskania dobrego technicznie zapisu przepływu aortalnego, jest stosunek wymiaru rozkurczowego do skurczowego lewej komory (r = 0,705, p < 0,0005).
Wnioski: 1. Zmienność maksymalnej prędkości przepływu aortalnego jest najprostszym w zastosowaniu, a jednocześnie wiarygodnym parametrem przewidującym korzyść hemodynamiczną. 2. Nie znaleziono parametru echokardiograficznego pozwalającego na określenie spodziewanej korzyści hemodynamicznej, który byłby niezależny od przewodzenia komorowo-przedsionkowego.