Rozpoznawanie zaburzeń przewodzenia w przedsionkach
Cel pracy: Stymulacja dwuprzedsionkowa stanowi nową opcję terapeutyczną dla pacjentów z zaburzeniami przewodzenia śródprzedsionkowego i uporczywymi arytmiami przedsionkowymi. Dwuprzedsionkowy układ stymulujący oferuje możliwość rejestracji aktywacji obu przedsionków, lecz ta nieinwazyjna technika nie była dotychczas wykorzystywana do oceny przewodzenia międzyprzedsionkowego.
Część I. Materiał i metody: Celem oceny jej wiarygodności u 14 pacjentów taką samą techniką dokonano jednoczesnej rejestracji potencjałów lewoprzedsionkowych z zatoki wieńcowej i przełyku wykorzystując stymulator (implantowany i zewnętrzny) oraz programator dla ich przetworzenia i rejestracji. Wyniki: Badania wykazały istotną zgodność wyników czasu przewodzenia międzyprzedsionkowego (początek załamka P - początek lewoprzedsionkowej fali A) i czasu aktywacji przedsionków (początek P - koniec lewoprzedsionkowej fali A) wyliczonych z zapisów dokonanych oboma metodami i potwierdziły przydatność zapisów z zatoki wieńcowej uzyskiwanych drogą telemetrii z implantowanego układu stymulującego.
Część II. Materiał i metody: W drugiej części pracy u 421 pacjentów oceniono przydatność analizy szerokości załamka P dla rozpoznawania zaburzeń przewodzenia międzyprzedsionkowego. Podczas rutynowej kontroli stymulatora dokonano jednoczasowej rejestracji EKG i potencjałów przedsionkowych (techniką telemetrii z implantowanego układu stymulującego).
Wyniki i wnioski: Badania wykazały, że początek aktywacji tylnej ściany lewego przedsionka rozpoczyna się około 20 ms przed końcem załamka P; koniec zaś pobudzenia lewego przedsionka (rejestrowany z tego miejsca) ma miejsce około 50 ms po zakończeniu załamka P (końcowa część aktywacji lewego przedsionka nie może być oceniana w klasycznym EKG). Pomimo tego stwierdzono istnienie (istotnej) korelacji pomiędzy szerokością załamka P (w II lub III odprowadzeniu) i wartościami czasu przewodzenia międzyprzedsionkowego (r = 0,37) i szerokością załamka P i wartościami czasu aktywacji przedsionków (r = 0,43). Szczegółowa analiza uzyskanych wyników wykazała znikomy odsetek wyników fałszywie dodatnich przy rozpoznawaniu zaburzeń przewodzenia międzyprzedsionkowego na podstawie oceny załamka P; wykazała jednak ryzyko uzyskania wyników fałszywie ujemnych (czułość metody w granicach 80 %). W przypadku wątpliwości diagnostycznych - rejestracja przedsionkowych potencjałów przełykowych wydaje się najprostszym rozwiązaniem. (Folia Cardiol. 2000; 7: 203-220)