Ostry zawał serca powikłany blokiem p-k
Cel pracy: Czy w dobie coraz powszechniejszego stosowania leków trombolitycznych, b-adrenolitycznych i przeciwzakrzepowych zmieniła się częstość i wartość prognostyczna zaawansowanego bloku przedsionkowo-komorowego w ostrym zawale serca?
Materiał i metody: Porównano przebieg kliniczny ostrego, pełnościennego zawału serca i rokowanie odległe grupy 165 pacjentów z blokiem p-k II° typu Mobitz II lub blokiem p-k III° (grupa I) z grupą 716 pacjentów bez tych zaburzeń (grupa II), hospitalizowanych w latach 1992–1996.
Wyniki: Oprócz powikłań w postaci bloku p-k II° i III° w grupie I częściej stwierdzano zawał ściany dolnej i dolnej z zajęciem prawej komory, nadkomorowe zaburzenia rytmu, podwyższoną o ponad 200 jm. wartością enzymu AspAT oraz objawy wstrząsu kardiogennego i obrzęku płuc. Śmiertelność szpitalna w grupie chorych z blokiem p-k II° i III° wyniosła 24,8% i była ponad 2-krotnie wyższa niż w grupie bez tych zaburzeń — 10,8% (p < 0,01). Najwyższą roczną śmiertelność stwierdzono w pierwszym roku po zawale serca. Wynosiła ona 11,4% w grupie I i 8,5% w grupie II (różnica nieznamienna statystycznie).
Wnioski: Częstość bloku przedsionkowo-komorowego w ostrym zawale serca zmniejszyła się istotnie w porównaniu z latami 1977–1985 z 26,2% do 18,7% (p < 0,001). Podobnie jak w poprzednich dekadach blok przedsionkowo-komorowy jest poważnym powikłaniem ostrego, pełnościennego zawału serca, które istotnie wpływa na rokowanie, ponad 2-krotnie zwiększając śmiertelność szpitalną. Wystąpienie bloku p-k w ostrym zawale serca nieznacznie zwiększa śmiertelność w obserwacji odległej, głównie u chorych z zawałem ściany przedniej i dolnej z zajęciem prawej komory. (Folia Cardiol. 2001; 8: 91–99)