Cel pracy: Ocena, czy w okresie coraz powszechniejszego stosowania leków trombolitycznych i b-adrenolitycznych zmieniła się częstość i wartość prognostyczna migotania przedsionków (AF, atrial fibrillation) w ostrym zawale serca.

Materiał i metody: Porównano przebieg kliniczny zawału serca i rokowanie odległe w okresie 2–6 lat po zawale serca grupy 110 pacjentów z AF (grupa I) z grupą 741 pacjentów bez nadkomorowych zaburzeń rytmu (grupa II) hospitalizowanych w latach 1992–1996.

Wyniki: Grupa pacjentów z AF charakteryzowała się większym niż w całej badanej populacji odsetkiem kobiet i chorych na cukrzycę, zaś średnia wieku w tej grupie była wyższa o 3,8 lat. Przebieg zawału serca w grupie I był cięższy niż w grupie II. Obok obecności AF, w grupie I częściej stwierdzano zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego w postaci bloku A-V II° i III°, podwyższoną o ponad 200 j.m. wartością enzymu AspAT oraz objawy wstrząsu kardiogennego i obrzęku płuc. Śmiertelność szpitalna w grupie chorych z AF wyniosła 24,5% i była ponad 2-krotnie wyższa niż w grupie bez tych zaburzeń — 10,9% (p < 0,001). Najwyższą roczną śmiertelność stwierdzono w pierwszym roku po zawale serca — 13,9% u pacjentów z grupy I vs 8,7% u pacjentów z grupy II (p < 0,05). W kolejnych latach obserwacji śmiertelność chorych z AF była istotnie większa (p < 0,001) niż pacjentów bez nadkomorowych zaburzeń rytmu.

Wnioski: Częstość AF w ostrym zawale serca w analizowanym okresie 1992–1996 roku nie zmieniła się w porównaniu z latami 1977–1985 (12,9% vs 12,5%, NS). U chorych z zawałem serca powikłanym AF obserwowano istotną redukcję śmiertelności szpitalnej o ok. 31% i odległej o ok. 38% w porównaniu z latami 1977–1985. Migotanie przedsionków wikłające przebieg zawału serca nadal istotnie pogarsza rokowanie szpitalne i odległe w okresie 1–6 lat po wypisie ze szpitala. (Folia Cardiol. 2001; 8: 251–258)