Wstęp: Ostry zawał serca (MI, myocardial infarction) jest główną przyczyną śmierci w Stanach Zjednoczonych. Istnieją dane, z których wynika, że pierwotne (bezpośrednie) śródnaczyniowe zabiegi interwencyjne (PCI, percutaneous interventions) zwiększają przeżywalność i zmniejszają śmiertelność w ostrym zawale serca.

Metody: Przedstawiamy zwięzły przegląd piśmiennictwa opartego na faktach, dotyczący nowoczesnych technik PCI stosowanych u chorych z ostrym zawałem serca. Przeprowadzamy porównanie z leczeniem trombolitycznym, zwłaszcza w wybranych podgrupach. Poruszamy temat angioplastyki ratunkowej. Omawiamy farmakoterapię wspomagającą następstwa ekonomiczne i możliwości wprowadzania wymienionych metod leczenia. W krótkiej dyskusji omawiamy też metody doświadczalne.

Wyniki: Pierwotne PCI są kolejną, poza leczeniem trombolitycznym, możliwością postępowania w ostrym MI, przy czym w wybranych grupach pacjentów wyniki stosowania PCI mogą być korzystniejsze, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku, chorych po operacji pomostowania tętnic wieńcowych oraz pacjentów z niewydolnością serca lub we wstrząsie kardiogennym.

Wnioski: Wyniki prób klinicznych potwierdzają zasadność stosowania PCI jako pierwotnej metody leczenia w ostrym zawale serca. Zwłaszcza chorzy, u których leki trombolityczne są przeciwwskazane i chorzy, u których występuje znaczne prawdopodobieństwo ich nieskuteczności są odpowiednimi kandydatami do PCI. Postępy technologiczne i nowe rodzaje terapii wspomagającej przyczyniają się do rozpowszechniania tej metody leczenia, a zarazem do poprawy jej wyników. (Am. Heart J. 2001; 141: 15–24)