Ocena pacjentów po korekcji zespołu Fallota

Abstract

Materiał i metody: Analizie poddano 104 pacjentów po korekcji zespołu Fallota, operowanych w latach 1976–1997. Wiek pacjentów w chwili zabiegu wynosił od 5 miesięcy do 26 lat, a wiek w czasie badań kontrolnych 5–40 lat. Okres obserwacji pooperacyjnej wynosił 4,2–25 lat (średnio 11,2 lat). U 6 pacjentów w okresie poprzedzającym badania kontrolne wykonano reoperację — najczęściej z powodu rezydulanego przecieku międzykomorowego.

Wyniki: Powiększenie sylwetki serca w obrazie RTG stwierdzono u 23% chorych, asymetrię rysunku naczyniowego płuc u 10%. W badaniu echokardiograficznym niewielki przeciek w pobliżu łaty międzykomorowej stwierdzono u 16%, istotny gradient w drodze wypływu z prawej komory u 13,5%, a ciśnienia w prawej komorze powyżej 60 mm Hg u 10,6% pacjentów. Komorowe zaburzenia rytmu serca w badaniu Holtera obserwowano u 17 chorych, a podczas próby wysiłkowej dodatkowo u 7 osób. Nieprawidłowości w scyntygrafii perfuzyjnej płuc stwierdzono u 43 pacjentów. U większości badanych chorych stwierdzono nieprawidłowości w przynajmniej jednym z wykonywanych badań. Nie wpływały one istotnie na efekt hemodynamiczny i czynnościowy, ale były wskazaniem do interwencyjnych zabiegów u 13 pacjentów (najczęściej poszerzenia gałęzi tętnicy płucnej) i do ponownego zabiegu u 4 (zwężenie w drodze wypływu z prawej komory).

Wnioski: Pacjenci po korekcji zespołu Fallota wymagają stosownie odpowiednio zaplanowanego schematu badań kontrolnych, który pozwoli wykryć resztkowe pozostałości wady lub następstwa jej leczenia