Vol 8, No 6 (2001): Folia Cardiologica
Original articles
Published online: 2001-10-01
Wpływ trybu stymulacji (VDD, VVI) na dyspersję załamka P
Folia Cardiol 2001;8(6):651-658.
Abstract
Wstęp: Celem badań była ocena wpływu trybu stymulacji (VDD, VVI) na dyspersję czasu trwania załamka P.
Materiał i metody: Badaniem objęto 20 chorych (17 M i 3 K) w wieku 57–77 lat (śr. 65,6 ± ± 5,5 lat), którym wszczepiono stymulator VDD z powodu bloku AV IIIo z wydolnym chronotropizmem zatokowym. Pacjenci byli zależni od rytmu stymulatora. U wszystkich rozpoznano chorobę niedokrwienną serca. W trybie VDD z pomocą badania echokardiograficznego wykonywano pomiary wielkości lewego i prawego przedsionka. Następnie po 20-minutowym odpoczynku zapisywano jednocześnie 12 odprowadzeń EKG przy przesuwie papieru 50 mm/s, wzmocnieniu 2 cm = 1 mV i wyznaczano średnie wartości maksymalnego i minimalnego czasu trwania załamka P oraz jego dyspersji jako różnicy dwóch pierwszych wartości (odpowiednio: Pmax , Pmin , Pdysp = Pmax-Pmin). Następnie przeprogramowywano stymulator na tryb pracy VVI i po 24 godzinach powtarzano całą procedurę (badanie echokardiograficzne, EKG). Po zakończeniu pomiarów ustawiano rozrusznik na wyjściowy rodzaj pracy.
Wyniki: W stymulacji VVI rejestrowano wzrost częstotliwości przedsionków z 73,1 do 80,6/min; p < 0,01, wydłużenie Pmax z 114 do 125,4 ms; p < 0,001, wzrost Pdysp z 46,4 do 60 ms; p < 0,001. Ponadto wszystkie wymiary przedsionków uległy statystycznie istotnemu powiększeniu. Dyspersja załamka P wyraźnie korelowała z Pmax i wielkością prawego przedsionka. Im mniejsza była Pdysp w stymulacji VDD, tym większy był jej przyrost po zmianie na stymulację VVI (współczynnik korelacji = -0,759).
Wnioski: Stymulacja komorowa VVI zwiększa rozproszenie repolaryzacji mięśnia przedsionków. Ustalono znamienną korelację dodatnią dyspersji załamka P z maksymalnym czasem jego trwania i wielkością prawego przedsionka.
Materiał i metody: Badaniem objęto 20 chorych (17 M i 3 K) w wieku 57–77 lat (śr. 65,6 ± ± 5,5 lat), którym wszczepiono stymulator VDD z powodu bloku AV IIIo z wydolnym chronotropizmem zatokowym. Pacjenci byli zależni od rytmu stymulatora. U wszystkich rozpoznano chorobę niedokrwienną serca. W trybie VDD z pomocą badania echokardiograficznego wykonywano pomiary wielkości lewego i prawego przedsionka. Następnie po 20-minutowym odpoczynku zapisywano jednocześnie 12 odprowadzeń EKG przy przesuwie papieru 50 mm/s, wzmocnieniu 2 cm = 1 mV i wyznaczano średnie wartości maksymalnego i minimalnego czasu trwania załamka P oraz jego dyspersji jako różnicy dwóch pierwszych wartości (odpowiednio: Pmax , Pmin , Pdysp = Pmax-Pmin). Następnie przeprogramowywano stymulator na tryb pracy VVI i po 24 godzinach powtarzano całą procedurę (badanie echokardiograficzne, EKG). Po zakończeniu pomiarów ustawiano rozrusznik na wyjściowy rodzaj pracy.
Wyniki: W stymulacji VVI rejestrowano wzrost częstotliwości przedsionków z 73,1 do 80,6/min; p < 0,01, wydłużenie Pmax z 114 do 125,4 ms; p < 0,001, wzrost Pdysp z 46,4 do 60 ms; p < 0,001. Ponadto wszystkie wymiary przedsionków uległy statystycznie istotnemu powiększeniu. Dyspersja załamka P wyraźnie korelowała z Pmax i wielkością prawego przedsionka. Im mniejsza była Pdysp w stymulacji VDD, tym większy był jej przyrost po zmianie na stymulację VVI (współczynnik korelacji = -0,759).
Wnioski: Stymulacja komorowa VVI zwiększa rozproszenie repolaryzacji mięśnia przedsionków. Ustalono znamienną korelację dodatnią dyspersji załamka P z maksymalnym czasem jego trwania i wielkością prawego przedsionka.
Keywords: stymulacja VDD i VVIdyspersja załamka P
