Znaczenie kliniczne migotania przedsionków prowokowanego podczas stymulacji przezprzełykowej

Abstract

Wstęp: U części pacjentów bez udokumentowanych spontanicznych zaburzeń rytmu w trakcie wykonywania przezprzełykowej stymulacji przedsionków (TAS, transesophageal atrial stimulation) można sprowokować migotanie przedsionków (AF, atrial fibrillation). Celem badania było ustalenie, czy pacjenci ci różnią się pod względem wybranych parametrów od grupy, w której nie sprowokowano AF.
Materiał i metody: Badanie objęło 68 chorych, których podzielono na 2 grupy: I - ze sprowokowanym AF i II - w której arytmia nie wystąpiła. U pacjentów wykonano TAS, standardowe zapisy EKG, rejestrację EKG metodą Holtera oraz badanie echokardiograficzne.
Wyniki: Wyniki wskazują na znamienne różnice automatyzmu węzła zatokowego, przewodzenia zatokowo-przedsionkowego i śródprzedsionkowego, czasu refrakcji lewego przedsionka, maksymalnej i średniej częstości rytmu zatokowego, częstości ekstrasystolii nadkomorowych oraz wymiaru i wskaźnika lewego przedsionka. Pozostałe parametry nie wykazały różnic istotnych statystycznie.
Wnioski: Migotanie przedsionków prowokowane podczas TAS identyfikuje pacjentów z zaburzeniami automatyzmu węzła zatokowego, upośledzonym przewodzeniem zatokowo-przedsionkowym i przewodzeniem śródprzedsionkowym, a także charakteryzuje chorych z długim okresem refrakcji lewego przedsionka. Pacjenci, u których sprowokowano AF mają znamiennie wyższą maksymalną i średnią częstość rytmu zatokowego, a także częściej występuje u nich ekstrasystolia nadkomorowa. Chorzy ci różnią się od grupy kontrolnej większym wymiarem lewego przedsionka i częstszym występowaniem w EKG zaburzeń depolaryzacji przedsionków, więc należy ich systematycznie kontrolować pod kątem występowania napadów AF w przyszłości.