Vol 9, No 3 (2002): Folia Cardiologica
Original articles
Published online: 2002-04-10
Rola naturalnego przewodzenia przedsionkowo-komorowego u osób z chorobą niedokrwienną serca i wdrożoną sztuczną stymulacją z powodu zespołu chorego węzła zatokowego
Folia Cardiol 2002;9(3):253-258.
Abstract
Wstęp: Celem pracy była ocena wpływu zachowanego, naturalnego przewodzenia
przedsionkowo- komorowego (AV) w stymulacji AAI lub optymalizacji sprzężenia AV
(AVD) w stymulacji DDD na czynność skurczowo-rozkurczową mięśnia lewej komory
serca (LV).
Materiał i metody: Badaniom poddano 13 chorych z chorobą niedokrwienną serca (CAD) (7 mężczyzn, wiek średni 69 ± 6,3 lat) i z wszczepionym rozrusznikiem DDD z powodu zespołu chorego węzła zatokowego (SSS) i upośledzonego przewodzenia AV (grupa I). Grupę kontrolną stanowiło 8 badanych bez CAD (4 mężczyzn, wiek średni 72,3 ± 6,6 lat) i z implantowanym stymulatorem DDD z tych samych powodów, co w grupie I (grupa II).
Za pomocą badania echokardiograficznego metodą Dopplera oznaczano rzut skurczowy (SV) i wskaźniki funkcji rozkurczowej LV (E, A, E/A, IVRT, DT). U każdego pacjenta ustalano optymalny AVD, przy którym rejestrowano maksymalną wartość SV i oznaczano wskaźniki funkcji rozkurczowej LV. Następnie u każdego chorego porównywano powyższe wartości z wynikami uzyskanymi po przeprogramowaniu trybu stymulacji na AAI; wówczas też z EKG oznaczano czas przewodzenia AV, mierząc odstęp impuls–R (ARI). Zmiany AVD i trybu stymulacji dokonywano średnio co 10 minut.
Wyniki: Frakcja wyrzutowa była istotnie niższa w grupie I w porównaniu z grupą II (55% ± 9% vs. 69% ± 6%; p < 0,001). Przy ARI < 230 ms, SV była istotnie większa niż przy optymalnym AVD (119 ± 17 ml vs. 106 ± 12 ml; p < 0,01), natomiast przy ARI > 230 ms, SV była istotnie mniejsza (88 ± 15 ml vs. 118 ± 8 ml; p < 0,005). To spowodowało podział grupy I na dwie podgrupy IA i IB. W podgrupie IA (ARI < 230 ms, 8 chorych, w tym 3 mężczyzn, średni wiek 69,3 ± 5,9 lat) nastąpiła poprawa funkcji hemodynamicznej LV po zmianie trybu stymulacji z DDD na AAI, zaś w podgrupie IB (ARI > 230 ms, 5 pacjentów, w tym 4 mężczyzn, średni wiek 68,6 ± 7,5 lat) lepsze wyniki uzyskano podczas stymulacji DDD. Stwierdzono istotną ujemną korelację (r = –0,92) wskaźnika efektywności skurczu (SVAAI/SVDDD) oraz (r = –0,66) wskaźnika efektywności rozkurczu (E/AAAI : E/ADDD) w funkcji ARI. W grupie II (bez CAD) nie zarejestrowano istotnych różnic między parametrami chokardiograficznymi funkcji skurczowej i rozkurczowej LV, podczas stymulacji AAI i DDD.
Wnioski: U chorych z CAD i SSS z upośledzonym przewodzeniem AV wpływ trybu stymulacji na parametry hemodynamiczne uzależniony jest od wartości ARI. Zastosowanie stymulacji AAI powoduje istotną poprawę funkcji skurczowej LV w porównaniu ze stymulacją DDD u powyższych pacjentów z ARI poniżej 230 ms.
Materiał i metody: Badaniom poddano 13 chorych z chorobą niedokrwienną serca (CAD) (7 mężczyzn, wiek średni 69 ± 6,3 lat) i z wszczepionym rozrusznikiem DDD z powodu zespołu chorego węzła zatokowego (SSS) i upośledzonego przewodzenia AV (grupa I). Grupę kontrolną stanowiło 8 badanych bez CAD (4 mężczyzn, wiek średni 72,3 ± 6,6 lat) i z implantowanym stymulatorem DDD z tych samych powodów, co w grupie I (grupa II).
Za pomocą badania echokardiograficznego metodą Dopplera oznaczano rzut skurczowy (SV) i wskaźniki funkcji rozkurczowej LV (E, A, E/A, IVRT, DT). U każdego pacjenta ustalano optymalny AVD, przy którym rejestrowano maksymalną wartość SV i oznaczano wskaźniki funkcji rozkurczowej LV. Następnie u każdego chorego porównywano powyższe wartości z wynikami uzyskanymi po przeprogramowaniu trybu stymulacji na AAI; wówczas też z EKG oznaczano czas przewodzenia AV, mierząc odstęp impuls–R (ARI). Zmiany AVD i trybu stymulacji dokonywano średnio co 10 minut.
Wyniki: Frakcja wyrzutowa była istotnie niższa w grupie I w porównaniu z grupą II (55% ± 9% vs. 69% ± 6%; p < 0,001). Przy ARI < 230 ms, SV była istotnie większa niż przy optymalnym AVD (119 ± 17 ml vs. 106 ± 12 ml; p < 0,01), natomiast przy ARI > 230 ms, SV była istotnie mniejsza (88 ± 15 ml vs. 118 ± 8 ml; p < 0,005). To spowodowało podział grupy I na dwie podgrupy IA i IB. W podgrupie IA (ARI < 230 ms, 8 chorych, w tym 3 mężczyzn, średni wiek 69,3 ± 5,9 lat) nastąpiła poprawa funkcji hemodynamicznej LV po zmianie trybu stymulacji z DDD na AAI, zaś w podgrupie IB (ARI > 230 ms, 5 pacjentów, w tym 4 mężczyzn, średni wiek 68,6 ± 7,5 lat) lepsze wyniki uzyskano podczas stymulacji DDD. Stwierdzono istotną ujemną korelację (r = –0,92) wskaźnika efektywności skurczu (SVAAI/SVDDD) oraz (r = –0,66) wskaźnika efektywności rozkurczu (E/AAAI : E/ADDD) w funkcji ARI. W grupie II (bez CAD) nie zarejestrowano istotnych różnic między parametrami chokardiograficznymi funkcji skurczowej i rozkurczowej LV, podczas stymulacji AAI i DDD.
Wnioski: U chorych z CAD i SSS z upośledzonym przewodzeniem AV wpływ trybu stymulacji na parametry hemodynamiczne uzależniony jest od wartości ARI. Zastosowanie stymulacji AAI powoduje istotną poprawę funkcji skurczowej LV w porównaniu ze stymulacją DDD u powyższych pacjentów z ARI poniżej 230 ms.
Keywords: stymulacja przedsionkowa AAIstymulacja dwujamowa DDDrzut skurczowyczas przewodzenia przedsionkowo-komorowego
