Wstęp: Opierając się na doniesieniach o wpływie niedokrwienia mięśnia sercowego na dyspersję QT (QTd), postanowiono sprawdzić, czy poszerzenie interpretacji próby wysiłkowej o ocenę QTd poprawi przydatność tego badania w przewidywaniu restenozy po angioplastyce wieńcowej.
Materiał i metody: Do badania włączono 76 pacjentów po zabiegu PTCA z powodu jednonaczyniowej choroby wieńcowej. W 30 dniu po zabiegu wykonywano próbę wysiłkową na bieżni ruchomej. Analizowano 12-odprowadzeniowe zapisy EKG wykonane przed rozpoczęciem testu oraz na szczycie wysiłku, oceniając zmiany odcinka ST, odstępu QT oraz QTd. Pacjentów obserwowano przez 6 miesięcy; w przypadku podejrzenia nawrotu zwężenia wykonywano kontrolną koronarografię.
Wyniki: Angiograficznie potwierdzoną restenozę rozpoznano u 17 chorych. Nie różnili się oni pod względem standardowo ocenianych parametrów próby wysiłkowej od pacjentów z dobrym odległym efektem PTCA. Natomiast na szczycie wysiłku istotny wzrost wartości QTd obserwowano tylko w grupie z restenozą (z 48 ± 11 ms do 78 ± 14 ms vs. z 42 ± 14 ms do 50 ± 12 ms u chorych bez restenozy). Czułość powysiłkowych zmian QTd w przewidywaniu restenozy w badanej grupie oceniono na 76%, zaś swoistość - na 71%. Wartość prognostyczna wyniku dodatniego oceny QTd wynosiła 43%, a wyniku ujemnego - 91%.
Wnioski: Ocena wysiłkowych zmian QTd podnosi wartość diagnostyczną próby wysiłkowej w rozpoznaniu restenozy po PTCA w przypadku jednonaczyniowej choroby wieńcowej.