Depresja jako problem kardiologiczny w praktyce lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej

Abstract

Wstęp: Do lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) może w pierwszej kolejności zgłosić się pacjent z dolegliwościami kardiologicznymi cierpiący jednocześnie na depresję. Z różnych doniesień wynika, że zaburzenia depresyjne występują u ok. 20% chorych zgłaszających się do lekarzy rodzinnych, przy czym w ok. 50% przypadków nie są one rozpoznawane. Celem pracy było oszacowanie częstości depresji u osób z chorobami układu sercowo-naczyniowego, leczonych przez lekarzy POZ, a także ocena możliwości zastosowania badań przesiewowych (skale BDI i MINI), aby ułatwić rozpoznanie depresji.
Materiał i metody: Badaniem objęto 4256 pacjentów w wieku 18–65 lat, którzy, zgłaszając się do jednego z 178 lekarzy rodzinnych w Polsce, mogli samodzielnie wypełnić Inwentarz Depresji Becka. U pacjentów, którzy uzyskali 12 lub więcej punktów, lekarz weryfikował rozpoznanie depresji przy użyciu kwestionariusza MINI, a w drugim etapie badania kierował na konsultację psychiatryczną, z której skorzystało 56% chorych.
Wyniki: Współistnienie depresji z chorobami układu sercowo-naczyniowego (najczęściej z chorobą wieńcową) stwierdzono u 12% pacjentów. Jednocześnie u 2,6% osób z wysoką liczbą punktów w skali BDI występowały dolegliwości kardiologiczne, stanowiące maskę depresji, przy braku chorób somatycznych. Psychiatrzy potwierdzili wysoką (ok. 90%) trafność rozpoznań zaburzeń afektywnych dokonanych przez lekarzy rodzinnych przy użyciu powyższych badań.
Wnioski: Duża częstość współistnienia zaburzeń afektywnych u chorych z problemami kardiologicznymi, jak też częste występowanie dolegliwości kardiologicznych u pacjentów z depresją bez choroby somatycznej skłania do zastosowania badań przesiewowych w celu ułatwienia trafnej diagnozy przez lekarzy POZ i podjęcia odpowiedniej terapii. (Folia Cardiol. 2003; 10: 177–184)