Vol 10, No 2 (2003): Folia Cardiologica
Original articles
Published online: 2003-03-07
Wpływ treningu fizycznego na funkcję skurczową i rozkurczową lewej komory u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego w przebiegu choroby niedokrwiennej serca
Folia Cardiol 2003;10(2):153-160.
Abstract
Wstęp: Poprawę wydolności wysiłkowej po wpływem treningu fizycznego u pacjentów z niewydolnością
serca udokumentowano w piśmiennictwie. Wyniki najnowszych badań wykazały,
że umiarkowany trening fizyczny poprawia również upośledzoną kurczliwość i perfuzję mięśnia
sercowego w kardiomiopatii niedokrwiennej. Celem pracy była ocena wpływu treningu
fizycznego na funkcję skurczową i rozkurczową mięśnia lewej komory u pacjentów z dysfunkcją
mięśnia sercowego w przebiegu choroby niedokrwiennej.
Materiał i metody: Badaniami objęto 40 pacjentów w wieku 57,5 ± 6 lat z chorobą niedokrwienną serca (po przebytym zawale i operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej) z dysfunkcją mięśnia lewej komory z średnią frakcją wyrzutową 41% (28–45%).
Badanych podzielono na dwie grupy A i B. Grupę A stanowiło 20 osób poddanych treningowi fizycznemu w warunkach ambulatoryjnych w postaci treningów interwałowych na cykloergometrze 3 razy w tygodniu przez 6–8 tygodni. W grupie B było 20 chorych nierehabilitowanych, objętych opieką kardiologiczną w Instytucie Kardiologii. U wszystkich pacjentów wykonano próbę wysiłkową i sejsmokardiograficzną na początku i na końcu okresu badania.
Na podstawie próby wysiłkowej oceniano czas trwania wysiłku, osiągnięte obciążenie, częstotliwość rytmu serca i ciśnienie tętnicze w spoczynku i podczas wysiłku. Za pomocą sejsmokardiografii wyznaczano podokresy i wskaźniki skurczu i rozkurczu lewej komory serca: PEP, ICT, LVET, IRT, PEP/LVET, ICT/LVET, IRT/LVET, MPI, g.
Wyniki: U pacjentów z grupy A po cyklu treningów odnotowano poprawę wydolności fizycznej w postaci istotnego wydłużenia czasu próby z 548 ± 190 s do 600 ± 182 s (p = 0,002) i wyższego obciążenia osiągniętego podczas próby wysiłkowej 120 ± 34 W vs. 138 ± 31 W (p = 0,001), w porównaniu z chorymi z grupy B — odpowiednio: 480 ± 205 s vs. 545 ± 210 s (p = 0,021) i 109 ± 30 W vs. 115 ± 27 W (NS). W zakresie podokresów lewej komory u pacjentów z grupy A nastąpiło skrócenie PEP z 127 ± 17 ms do 122 ± 14 ms, wydłużenie LVET z 298 ± 28 ms do 309 ± 45 ms, obniżenie PEP/LVET z 0,43 ± 0,09 do 0,40 ± 0,08, obniżenie MPI z 0,37 ± 0,09 do 0,36 ± 0,12, skrócenie IRT z 57 ± 17 ms do 53 ± 15 ms, ale różnice te nie były istotne.
Wnioski: Trening fizyczny u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego wpływa na poprawę wydolności fizycznej. Krótkotrwały, 8-tygodniowy trening fizyczny nie poprawia istotnie funkcji lewej komory serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 153–160)
Materiał i metody: Badaniami objęto 40 pacjentów w wieku 57,5 ± 6 lat z chorobą niedokrwienną serca (po przebytym zawale i operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej) z dysfunkcją mięśnia lewej komory z średnią frakcją wyrzutową 41% (28–45%).
Badanych podzielono na dwie grupy A i B. Grupę A stanowiło 20 osób poddanych treningowi fizycznemu w warunkach ambulatoryjnych w postaci treningów interwałowych na cykloergometrze 3 razy w tygodniu przez 6–8 tygodni. W grupie B było 20 chorych nierehabilitowanych, objętych opieką kardiologiczną w Instytucie Kardiologii. U wszystkich pacjentów wykonano próbę wysiłkową i sejsmokardiograficzną na początku i na końcu okresu badania.
Na podstawie próby wysiłkowej oceniano czas trwania wysiłku, osiągnięte obciążenie, częstotliwość rytmu serca i ciśnienie tętnicze w spoczynku i podczas wysiłku. Za pomocą sejsmokardiografii wyznaczano podokresy i wskaźniki skurczu i rozkurczu lewej komory serca: PEP, ICT, LVET, IRT, PEP/LVET, ICT/LVET, IRT/LVET, MPI, g.
Wyniki: U pacjentów z grupy A po cyklu treningów odnotowano poprawę wydolności fizycznej w postaci istotnego wydłużenia czasu próby z 548 ± 190 s do 600 ± 182 s (p = 0,002) i wyższego obciążenia osiągniętego podczas próby wysiłkowej 120 ± 34 W vs. 138 ± 31 W (p = 0,001), w porównaniu z chorymi z grupy B — odpowiednio: 480 ± 205 s vs. 545 ± 210 s (p = 0,021) i 109 ± 30 W vs. 115 ± 27 W (NS). W zakresie podokresów lewej komory u pacjentów z grupy A nastąpiło skrócenie PEP z 127 ± 17 ms do 122 ± 14 ms, wydłużenie LVET z 298 ± 28 ms do 309 ± 45 ms, obniżenie PEP/LVET z 0,43 ± 0,09 do 0,40 ± 0,08, obniżenie MPI z 0,37 ± 0,09 do 0,36 ± 0,12, skrócenie IRT z 57 ± 17 ms do 53 ± 15 ms, ale różnice te nie były istotne.
Wnioski: Trening fizyczny u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego wpływa na poprawę wydolności fizycznej. Krótkotrwały, 8-tygodniowy trening fizyczny nie poprawia istotnie funkcji lewej komory serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 153–160)
Keywords: trening fizycznypodokresy skurczu i rozkurczu lewej komorysejsmokardiografia
